Little flower in the sun: Waarom Halloween vieren als christen niet oké is

Het is weer dat moment, eind oktober, waarop alle pompoenen bovengehaald worden en de winkeletalages vol liggen met doodshoofden, spinnen en andere enge decoratie voor Halloween. Dit jaar is het naar mijn gevoel erger dan ooit: ik hoef in de straten van stad Gent geen 500 meter te stappen om twee grote posters te passeren met reclame voor halloweenfeestjes in onze verschillende pretparken. Een hiervan heeft de laatste Pixarfilm 'Coco' als thema. Een film die verhaalt over een jongen die in de fantastische wereld van... de doden terechtkomt, op de “ene dag in het jaar dat de doden op aarde terugkomen” (citaat uit de film), hiermee wordt Allerzielen bedoeld, maar de stad is versierd met vrolijke vlaggen met geraamtes op, zoals we hier voor Halloween al eens durven doen. Deze film bevat onder andere een 'grappige' scène waarbij een hond een been vindt dat hij wil opeten, tot het been zich begint te bewegen en hem meetrekt naar het kerkhof, waar het zijn plaats inneemt in het levend skelet dat daar staat. Vervolgens komt het hoofdpersonage dus terecht in de wereld van de doden, omdat hij de gitaar van zijn overleden vader begint te bespelen. En die wereld blijkt een zeer aantrekkelijke, kleurrijke stad te zijn: het is een soort mengeling tussen Mexico en Hollywood en de mensen zien eruit als vrolijk versierde geraamtes.

Hoe zijn we op dat punt kunnen komen dat voor kinderen, voor wie normaal meer dan ons volwassenen de schoonheid van het leven en de wonderen van deze wereld nog spreken, een film wordt gemaakt over doden en het kerkhof alsof het een attractiepark is? Erg respectvol voor onze voorouders, waar de film zogezegd een eerbetoon aan is, is het ook helemaal niet, integendeel; ik zou het helemaal niet fijn vinden als kind om te zien of horen dat mijn overleden vader een wandelend, versierd skelet is geworden. Kan je je al inbeelden dat Theresia van Lisieux als een skelet in de hemel leeft? Natuurlijk niet. God heeft ons geschapen als mensen voor de eeuwigheid, mét onze waardigheid, mét de schoonheid van ons lichaam. Hoe zijn we er toch toe kunnen komen dat 'the day of the dead' in Amerika een soort verzamelterm geworden is voor Halloween en Allerzielen? Er is geen grotere belediging of pijn voor onze overledenen, dan het vieren van Halloween. Want al onze overledenen hebben mogen ervaren dat er inderdaad zoiets is als leven na de dood, maar dan wel voor hun ziel, en voor eeuwig; en dat leven is OF in God en eeuwig geluk – de hemel of gelukzaligheid genaamd – OF buiten God en in eeuwige kwelling, want onze zielen zijn gemààkt om in God te zijn en buiten Hem zijn is een brandende kwelling, dat we ons hier op aarde nog niet kunnen inbeelden, hoe ver we ook van Hem verwijderd zijn – de hel.

Maar hoe is het mogelijk dat de nieuwe generatie kinderen plots de boodschap krijgt van een volledig verzonnen concept van leven na de dood – dat er exact uitziet als een extreme kopie van het vrolijke en zinloze leven zonder God dat de wereld nu kent – terwijl wij, christenen, wéten wat het échte leven na de dood is? Terwijl we kennis hebben over de échte schoonheid van het leven na de dood en de hemelse realiteiten van de engelen en heiligen. Wat kan er nog meer tot de verbeelding van de kinderen spreken dan die pracht?

Waarom moeten onze kinderen zich verkleden in monsters, heksen en skeletten, terwijl hun verbeelding zo móói kan zijn en nog meer gestimuleerd kan worden, tot het appreciëren van en ontwikkelen in schoonheid? Waarom geen verkleedpartijtjes en decoraties in het thema van de heiligen en het eeuwig geluk? Waarom niet de huizen versieren met bloemen, engelenharen, witte en kleurrijke versieringen en afbeeldingen van onze heiligen, als een ode aan het geluk waar zo velen zijn binnengegaan, en hoop op eenzelfde zalige toekomst?

Er doet momenteel een artikel de ronde op internet van een man die vroeger satanist was. Hij zegt daarin dat hij geshockeerd is dat christenen Halloween vieren. Dat het hét hoogfeest is van de satanisten en de duivel. Hij roept op dat christenen een alternatief zouden vinden voor hun kinderen door zich bijvoorbeeld te verkleden in bijbelse figuren (bron: christiantoday.com; zie onderaan artikel voor link). Als christenen zijn we ons bewust van zo'n mooie realiteiten, die ons tot koningen maken en onze kinderen tot prinsen en prinsessen! Laten we daar toch trots op zijn en proberen wat positief tegenwicht te bieden aan deze duistere dag door het vieren van onze heiligen (1 november is nog steeds het hoogfeest van alle heiligen!), door te bidden voor onze overledenen, door onze kinderen mooie films en boeken te laten zien die doen verlangen naar echte, hemelse, eeuwige waarden en schoonheden! Ik zou ten slotte de ouders die nog een béétje gevoel hebben voor fatsoen en respect voor hun overledenen, ten diepste op het hart willen drukken hun kinderen niet naar de film 'Coco' te laten gaan, maar integendeel de Waarheid te durven zoeken, het onder ogen te zien en door te geven aan de volgende generatie.