Het grote misverstand over het christendom - The great misconception about christianity

(For English, scroll down)

Hallo iedereen!

Ik zou graag iets bespreken dat voor mij heel belangrijk is: de vele misverstanden die er, vooral in Vlaanderen, zijn over het geloof en specifieker het christendom. Het is het misverstand dat praktisch iedereen hier over de laatste generaties heeft meegekregen en de reden waarom de meerderheid helemaal heeft afgehaakt. Maar het is een grote leugen.
Waarover heb ik het? Wat is de grootste kritiek dat het christendom krijgt door niet-gelovigen? Hypocrisie. 'Die christenen, ze zijn zo hypocriet als iets: ze doen zich voor alsof zij perfect zijn, met hun ideeën over zondigheid, ze doen zich heilig voor en vanbinnen zitten ze met allerlei opgekropte frustraties, ze denken dat ze zoveel beter zijn terwijl ze anderen zitten te veroordelen', enz. enz.
Helaas zijn er ook veel zulke christenen geweest en er zijn er vast ook nog altijd; maar deze zitten echt op een verkeerd spoor. Ik zou zelfs durven zeggen, die houding is nu juist hetgeen dat Jezus zelf doet huiveren. Het lijkt een beetje op de houding van de Farizeeërs in zijn eigen tijd.
Voor alle duidelijkheid: dit is geen bericht om andere christenen op de vingers te tikken. Dit is integendeel een bericht waarin ik over mezelf zeg, samen met paus Franciscus en vele christenen die de echte waarheid hebben gevonden: 'ik ben een zondaar'. We zijn het allemaal, elke mens is het. Maar in plaats van dat als iets negatiefs te zien, is het eigenlijk bijna het mooiste dat je over jezelf kan zeggen. Want wie dat durft zeggen, zonder schaamte of angst, is een echte christen. Waarom? Omdat hij of zij voor honderd procent vertrouwt op de goedheid en liefde van God.

Het christendom gaat niet over perfect moeten zijn of jezelf beter voordoen, integendeel. God wil niet dat we niet echt zijn, dat we delen van onszelf verbergen. Waarom konden Adam en Eva niet langer in het paradijs blijven? Omdat ze zichzelf niet meer durfden tonen aan God. Omdat ze hem niet meer vertrouwden. Dat is de echte roeping van ons geloof: om God een Vader over ons te laten zijn en ons door Hem te laten beminnen; om te durven kinderen van Hem te zijn. Ben je kwaad op hem? Zeg het hem dan. Heb je twijfels of hij bestaat? Zeg het hem! Het is pas als we eerlijk durven zijn tegen Hem, dat we helemaal eerlijk kunnen zijn met onszelf en de anderen. Met andere woorden, als we echte christenen, echte kinderen van God willen zijn, is hypocrisie onmogelijk. En wat dan met de dingen waarvoor we ons schamen, waarover we spijt hebben, die ons slecht doen voelen? Daarvoor heeft Jezus de biecht ingesteld, het sacrament van verzoening met God. Het is geen straf of verplichting, het is God die ons altijd nieuwe kansen voor een nieuwe start wil geven, die ons vrij wil maken van alles dat ons hindert. Want het enige dat God eigenlijk wil, is dat we écht gelukkig kunnen zijn. Hij is geen sadist, Hij is geen straffende God, Hij wil geen regeltjes opleggen om ons onder de duim te houden. Hij biedt enkel middelen aan om ons met Hem te kunnen verzoenen, op Hem te vertrouwen, en op die manier ook ons met onszelf te verzoenen en ons vrijer te weten. Hij vraagt maar één ding: oprechte liefde. Waarom? Omdat enkel op die manier echt geluk voor ons mogelijk is. Zoeken we er onbewust niet allemaal naar, die echte liefde? Velen zoeken het in een relatie met een persoon, maar zijn dan al te vaak teleurgesteld. Hun diepe eenzaamheid of pijn wordt niet verzacht; de relatie loopt stuk omdat de wederzijdse verwachtingen te hoog zijn, of soms te laag, als we alle hoop al opgegeven hebben. Ik kan één ding met oprechte zekerheid zeggen: die liefde waar je naar op zoek bent, dat deze generatie al quasi heeft opgegeven, bestaat, en is zelfs héél dichtbij! Het is het Hart van God. Hij huilt omdat zo weinig van zijn kinderen nog naar Hem zoeken. Hij wil zijn liefde geven, maar de harten van de mensen zijn vaak gesloten voor hem. Kan je dit maar moeilijk geloven? Toch is het zo... Vraag het Hem maar eens!
Het is pas als we al onze façades afleggen, onze maskers van perfectie of van wie we zouden willen zijn, en onszelf aan God tonen zoals we echt zijn, dat het echte geloof en de echte liefde kan ontstaan! Dat is het christendom en dat is heiligheid - vertrouwen op God, of als dit voor ons te moeilijk is, verlangen naar dat vertrouwen - dat is al genoeg.

Veel liefs!

Goedele *

-----------

Hello everyone!

I would like to discuss something that's of great importance to me: the many misunderstandings considering faith, and more specifically, christianity. It's the greatest misconception of the last generations and, I think, the greatest reason why most people gave up on it. But it's a big lie.
What am I talking about? What's the biggest criticism christianity gets from non-believers?
I think it's hypocrisy. Many people think that christians are hypocrite, trying to show or believe that they are perfect, condemning others, lying to themselves, living in an illusion.
Unfortunately, there have been many christians like this, even still today. But they are not the right examples. In fact, this kind of behaviour is exactly what makes Jesus himself shudder. It resembles the way the Pharizees reasoned in His own day.
Just to clarify: I'm not pointing any fingers here. On the contrary, in this blog post, I would like to say about myself, together with our pope Francis and many other christians who found the Truth: 'I'm a sinner'. All of us are, every human being is. It's the way we are so easily tempted to talk badly of others, to hurt each other, to offend, to have the wrong priorities, and then we're only talking about smaller things, sometimes even unwilling. But. To say this, 'I'm a sinner', doesn't need to mean something negative. We know that we're sinners, but much more than that, we know that we are loved. To be able to say that you're a sinner, without fear, without shame, is the most beautiful thing of christianity, because it means that you have the greatest confidence in God's love for you and in his goodness.

Christianity is not about having to be perfect, having to merit your passage to heaven, making sure your appearance is good. God doesn't want us to be unreal, He doesn't want us to hide parts of ourselves. Why were Adam and Eve unable to stay in paradise? Because they were afraid to show themselves to God. They didn't trust Him any longer. That's the real call of our faith: to let God be our Father, let Him love us, to be His children. Are you angry with him? Just tell Him. Do you have doubts about Him? Tell him! It's only when we are able to be honest with Him, that we can be entirely honest with ourselves and with others. In other words, if we want to be real christians, real children of God, hypocrisy is impossible. And what about the things that make us feel ashamed, feel bad, the things we aren't proud about? For that, Jesus gave us confession, the sacrament of reconciliation with God. It's not a punishment or obligation, it's God wanting to give us new chances for a new life, wanting to make us free from everything that hinders us. Because the only thing that God really wants, is to give us true happiness. To give true happiness to everyone. He's not a sadist, he's not a punishing God, he's not giving us rules to dominate or suppress us. He only offers us ways to reconcile ourselves with Him and to trust Him, so that we might reconcile with ourselves and the people around us. So that we might be free. He only asks for one thing: sincere love. Why? Because that's the only thing that will lead us to true happiness. Aren't we all searching for it, consciously or unconsciously, this true love? Many people are searching for it in others, in a partner, but they often get disappointed. Their deepest loneliness or pain can't be soothed; the relationship breaks down because they expect too much of each other, or too little if all hope has been given up.

I can tell you one thing with utmost certainty: this love that you are searching for, that these generations often already have given up, exists, more even, is very near to you! It's the Heart of God, the Heart of Jesus. He is crying because so little of his children are searching for Him, the one true source of their happiness. He wants to give them His love, but the hearts of the people are often closed. Do you find this hard to believe? Yet it's true... Just ask Him!
It's only after we are able to shed our masks, our walls, our facades of perfection and show ourselves to God just the way we are, that real faith and love can come into being! This is true christianity, this is true holiness - to trust in God. Or if that is too difficult, to aspire to trust in Him. That's already enough, I can assure you from my own experience.

Lots of love,

Goedele *

Schoonheid die vanbinnen zit: the power of NOT wearing make up

(for English, scroll down)

'The power of make up'. Het is al de tweede keer dat ik zo'n filmpje zie opduiken in een nieuwsbericht, doordat het duizenden tot miljoenen keer bekeken is. Als je deze woorden intypt in Youtube, verschijnen er gigantisch veel versies hiervan. In deze filmpjes tonen meisjes hoe 'krachtig' make up kan zijn omdat het je gezicht volledig kan omvormen. In een bepaalde versie hiervan, waarvan je de foto hier ziet, wordt er zelfs gezegd dat er tegenwoordig een taboe heerst rond make up en dat de waarde ervan moet verdedigd worden. Ik was eerlijk gezegd compleet in de war. Sinds wanneer is het dragen van make up taboe? Ik zie het juist meer en meer opduiken in de straten, meisjes met zware make up, felrode lippen, ik zie het opduiken in de winkels, in de media, overal, meer en meer. Sinds wanneer is make up dragen een 'recht' geworden dat verdedigd moet worden? Maakt het dragen van make up ons vrouwen gelukkig? Is het een nieuwe stap naar 'vrijheid' voor de vrouw? Sinds wanneer moeten we daarvoor onze gezichten kunnen veranderen? 

Zoals ik al in een eerder bericht heb gesteld, wordt het vandaag de dag steeds belangrijker om er perfect uit te zien. We mogen niet op ons gezicht laten zien dat we het moeilijk hebben, of dat we een moedervlek hebben, of te korte wimpers. Het liefst zouden we lijken op anderen, die er veel beter uitzien, die beroemd zijn of een egale huid hebben. Zo zijn er op Youtube een gigantische hoeveelheid aan filmpjes over mensen die tonen hoe je met make up op een bepaalde beroemdheid kan lijken. Of het gaat gewoon over er 'beter', opvallender, interessanter, meer 'vampy' uitzien. Tot een aantal jaar geleden was ik er zelf mee weg: de vele video's op Youtube volgen, constant nieuwe dingen kopen, tot het bijna een obsessie werd. Ik was er veel te veel uren mee bezig, uren die ik veel zinvoller had kunnen besteden. Het leidde mij waarlijk af van wat er eigenlijk echt belangrijk was en van het leiden van mijn eigen leven.

Het is ook normaal: als we constant bezig zijn met te willen lijken op iemand anders, hoe kunnen we dan nog onszelf zijn? Hoe kunnen meisjes nog gelukkig zijn met zichzelf als het leven enkel nog draait rond uiterlijke perfectie?

Sinds wanneer, ook, is het een 'kracht' om op iemand te lijken die je niet bent? Het lijkt mij dat dit alleen aantrekkelijk kan zijn als je niet gelukkig bent met wie je bent. Maar hoe anders je er ook uit zal zien voor de mensen om je heen overdag, als je 's avonds je make up afneemt zal je weer geconfronteerd worden met alle ontevredenheden over jezelf. Op den duur wil je enkel nog jezelf zien met dat masker op, en durf je niet meer kijken naar de waarheid eronder. Maar, zo zie je ook je eigen schoonheid niet meer. Door constant bezig te zijn met uiterlijke perfectie, vergeet je naar de kracht van je persoonlijkheid en talenten te kijken en de dingen die er echt toe doen; je vergeet dat op andere plaatsen in de wereld, of zelfs in je eigen stad, mensen enkel snakken naar liefde, vrede, water, een dak boven hun hoofd. 

Wat als we het nu eens zouden omkeren? 'de kracht van make up' wordt dan 'de kracht van ons eigen gezicht'. Zonder make up, zonder maskers. De waarde van onszelf zoals we zijn. Met die moedervlek. Met dat bleek velletje. Met die bril. Want onze schoonheid komt van veel dieper dan dat. God heeft ons gemaakt tot wie we zijn. Er zijn misschien een paar mankementjes bijgekomen: door stress, vermoeidheid, slecht DNA. Maar onze schoonheid is altijd inherent, van waar we ook zijn, doordat we elk een unieke persoonlijkheid hebben gekregen, een uniek karakter, een uniek gezicht. Omdat we met liefde zijn gemaakt. En omdat onze waardigheid er automatisch is doordat we kinderen van God zijn. Ik kan niet beschrijven hoezeer God wil dat we gelukkig zijn met onszelf. 

Hier is wat dit bij mij heeft duidelijk gemaakt: toen ik vroeger in de spiegel keek, had ik altijd de neiging om te kijken naar wat er mis was met mijn gezicht. Ik zag alleen maar het negatieve: blauwe kringen door vermoeidheid, rode wangen, en ik dacht dat mijn gezicht alleen maar negativiteit, geslotenheid en frustratie uitstraalde. Ik keek niet graag naar dat gezicht in de spiegel. Ik probeerde het er soms wat beter uit te doen zien met poeders en crèmes, maar uiteindelijk was ik toch altijd nog niet tevreden, of zelfs als ik vond dat ik er wel goed uitzag, vond ik dat er toch iets niet klopte. Ik probeerde een nieuw kapsel, lenzen, noem maar op, maar er klopte telkens iets niet. Het leek alsof ik naar mezelf op zoek was in mijn spiegelbeeld en het niet vond. Ik zag alleen maar maskers. Wie is dat meisje dat terugkijkt naar mij, dacht ik vaak. Tot er iets begon te keren in me. Ik begon te begrijpen wie het was dat God beminde in mij. En toen ik in de spiegel keek, zag ik ineens een heel nieuw gezicht, en ik wist dat ik mezelf had gevonden! Een gezicht dat niet statisch is, maar veel beweegt, veel expressies toont, veel lacht, of soms kwaad kijkt. Op een hoofdje dat niet veel stilstaat en op en neer beweegt omdat ik aan het springen was van vreugde, ja, omdat ik besefte hoe mooi God mij heeft gemaakt en wat een geschenk het is Zijn dochter te zijn. De dochter van God zijn wil zeggen: je altijd bemind weten en verlangen om die liefde door te geven, en hierdoor je eigenwaarde beseffen. Als vrouw is dit zo belangrijk: het heeft ook grote gevolgen voor onze relaties, ons zelfrespect en onze omgang met ons eigen lichaam. Maar daarover later meer.

Dus, kijk eens in die spiegel, niet om te bestuderen hoe je huid eruit ziet, maar om te kijken naar je ogen, om te lachen naar jezelf, want die ogen, dat gezicht, die lach zijn de reflectie van Gods liefde voor jou, zoals je bent! En Zijn uitnodiging om je talenten en persoonlijkheid te gebruiken om op je eigen manier die liefde door te geven. Daar zit onze schoonheid.

Tot een volgende dan weer!

Liefs,

Goedele *

-----------

'The power of make up'. I have already seen this type of video mentioned twice in newsletters, as they had been watched for over thousands or millions of times. If you type those words on Youtube, you'll get a whole list of videos like that. In those videos, girls talk about how 'powerful' make up can be because it can change your whole face. In a certain version, it is claimed that these days, wearing make up has become 'taboo' and its value should be recognised more. That made me quite confused. Since when has wearing make up become taboo? Honestly, I think it becomes more and more proficient in the streets these days: I see girls wearing heavy make up and bright lipstick more and more everywhere. Since when did wearing make up become a 'right' that needs to be defended? Does it make us women more happy perhaps? Is it a new step towards 'freedom'? Since when do we need to change our facial features for that?

I have already addressed the rising tendency towards perfection in a previous post. In today's society, it shouldn't be visible on our face that we feel bad, or that we have a birthmark or eyelashes that are too short. We would preferably look like someone else, someone who is famous or has the perfect skin. There are loads of videos on Youtube of people showing how you can transform yourself into a famous person. Or else it's just about looking 'better', standing out, looking more interesting or 'vampy'. Several years ago, I had fallen for it myself, looking for British videos to train my accent. I started watching videos about make up techniques and hauls, I started spending a lot of money on new products, until I was nearly obsessed with it. I spent way too many hours on it, hours that I could have spent much more usefully. It really diverted me from what was really important and from living my own life.

And it's only natural: if we're constantly preoccupied with looking like someone else, how can we still be ourselves? How can girls be happy with themselves if life is just about external perfection?

Since when is it a 'power' to look like someone you're not? It seems to me that this can only be attractive when you're not happy about yourself. But no matter how different you will look for the people surrounding you during the day, when you take off your make up at night you will only be confronted with your flaws and frustrations. After a while you will only want to look at the mask you covered yourself up with. You will be afraid of the truth behind it. But that way you are also covering up the beauty inside of you. By constantly fretting over external beauty, you forget looking at the strength of your own personality and talents, and the things that truly matter. You forget that in other places around the world or next door, people are suffering for want of love, peace or safety.

What if we would turn it around? 'The power of make up' will then become 'the power of not wearing make up', or 'the power of our own face'. Without make up, without masks, the value of ourselves as we are. With that birthmark. With that pale complexion. With those glasses. Because our true beauty depends on something far more profound than that. God has made us into who we are. There might have been added up some minor 'flaws', because of stress, bad DNA or traumas in our life. But our beauty is always inherent, no matter where we come from, because each of us received a unique personality, a unique face. Because we are all made with and out of love. And because we are children of God, we are automatically valuable. I wish I could explain how much God wants us to be happy about ourselves.

This is how that became clear to me: in the past, when I looked into the mirror, I used to see nothing but negativity, ugliness, signs of weariness or frustration, and I thought that was all that others saw in me as well. I didn't like to watch that face in the mirror. I tried to make it look better by using powders, creams, eyeliner, etc., but in the end I never felt content about myself, or if I did, it just didn't feel right. I tried a new hairstyle, lenses, but still I felt like something wasn't right. It was as if I was searching for myself when I looked into the mirror, but I couldn't find myself. I only saw masks. Who is that girl that looks back at me, I thought. Until I started seeing myself in a different light. I started to understand who it was that God loved in me. And when I looked into the mirror, I suddenly saw a whole new face and I knew that I had found myself! It was a face that was dynamic, full of expression. It was a head bobbing around, because I was dancing with joy as I realised how beautiful God has made me and what a gift it is to be His daughter. Being God's daughter means: always feeling loved and desiring to pass that love on to others, and, that way, realising how worthy we are. For girls this is so important: it has great consequences for our self-respect, in relations, towards ourselves and our body. But I will perhaps talk about that later. 

So, just look into that mirror once, not to check if your skin looks fine, but to look at your own eyes, to smile at yourself feeling gratitude, because those eyes, that smile, that face is the reflection of God's love for you, just the way you are! And it is His invitation to use your talents, your gifts to pass that love on in your own way. That's where our beauty lies.

Love,

Goedele *

Faith, hope, love, peace and joy.

I would like to share something very joyful with you today. It is also a little bit the story of my life, and of every person's life. I have no idea how you guys will react to this, because what has become a self-evidence to me, through a long journey, is for a lot of people completely unknown terrain. It's the story of God's love that saved me and gave me a new life.

What, most of you will think right now. She's lost it completely.

No, I haven't lost anything or in any way. I have won. I have won a life, a happy life. A life that knows its own sense and purpose. A life that knows its beauty and strength. Because that's what life is, don't let anyone tell you otherwise. It is full of purpose, full of beauty and strength. Unfortunately, these days, we see and hear a lot of other things, so that it is often the complete opposite.

But to get back to my story.

Yes, I believe in God. I go to church. And I love Jesus.

It actually starts again with my burnout from three to four years ago. Or actually it already starts  with my baptism. And the catholic upbringing I received as a child. I still remember my faith back then, in a childish way that takes everything literally. But from my teenage years on, I started rebelling. During the first years of uni, I lost my faith entirely. I thought I was happy and free, but I wasn't really. And then I got that burnout. Imagine that, at the prime of your life. Basically your whole life collapses and you have to start again and build it up from scratch. Looking back, it was the best thing that happened to me – because it changed my life, in the end, in a very good way. I would never want to go back to before. Ever. Not that it was so terrible. Simply that there was an emptiness that now has been filled with a light that will never fade.

Anyway. Before that, I was ill for more than a year. Those first months were the worst. My energy level was below zero, which even made me have a few panick attacks in the beginning, and a general feeling of despair. It was a dark, heavy period that I would not like to go into too much – there is no need for that. The consequence, though, of not being able to do much, was that I was at my parents' house a lot more again, and I started accompanying them to mass again every now and then. I started to like that more and more, even though it wasn't really for the right reasons at first. It was attractive because there were always other young people, the church was full and full of joy, and I liked the conservative idea of going to mass every Sunday.

The place I am talking about is a local, new community in Flanders that, together with other new communities, lives their faith with a new fieriness – and this has consequences for reaching more and more young people.

So, by going there I met new people, people of my age that go to church as well. That circle of people has only become bigger and bigger since then and was the cause that I started going to things like youth festivals. As I said, I hardly went to church for the right reasons: I liked the people and the atmosphere. But that caused that I kept coming, and very slowly, something new has started growing. For that, I have to talk about a very special place: Medjugorje. Never heard of it? Probably. It's a small village, as there are so many, in Bosnia. But there is one big difference: it has become a huge place of pilgrimage, because St. Mary appears there, for 33 years already, to a group of people, every day. About twice a month, She gives a message for the whole world. She has been doing that for 33 years. And the biggest part of the world doesn't know about it. You don't believe any of it? It must have been made up? Well, I suggest that you go check it out yourselves, to make up your own mind about it. You might be surprised...

Anyway, that place was central in how my life has changed. I went one year after the beginning of my burnout and made new friends with whom I had an amazing time; that was the biggest reason why I wanted to go back the next year. I was too late, though, to enroll in any of the groups that went; so I went with the only group that still had one place; a small group of nine of which I knew no one. When we departed, I still remember thinking: what have I begun? It turned out to be the beginning of something new, even though I didn't realise that back then. I remember the moment, the first day,

when I was going to communion in a fully crowded church, and as the only one of that big crowd, received a cross on my forehead. I was completely baffled. The only thing I thought was: 'Why me,  what's wrong with me?' I felt tears coming up and I couldn't stop them, so I ran out of church and started crying my heart out. It felt like a relief, although I didn't know from what.

All in all, I felt a little bit confused after that edition, and I didn't return to church for some months because there were certain ideas I had about faith that weren't right and because of that it didn't make me free. But after some time, I missed the friends I made, the atmosphere, and I started going back, at my own pace, to small youth events. Among others, a festival in Flanders, with christian bands. There was one musician who talked about his life and faith, which inspired me a lot. I still remember his words, and they are still the theme of my life: 'Trust is the key against fear.' Because fear had been exactly the thing that held me back to go to church. Fear is exactly what has always blocked me throughout my life. But during that period, I started discovering that faith was not something to be afraid of; I noticed all of a sudden how it made people happy and free. I felt the tiniest spark of the love and joy that comes with it. I started opening my heart, which had been closed because of my experiences in life.

Shortly after that I had my first real confession. Before I knew it, I started confessing my whole life - and I started crying again, without understanding why. I had never before felt guilty or bad about the things I confessed - I hardly understood why I even told them. I had often used those stories to brag to friends. After that confession I felt an enormous lightness and joy, and I saw that the priest shared that joy.
That was a few days before Christmas.

After that, I had to start studying again, sitting isolated at my place in Ghent. I suddenly felt extremely, extremely bad; one evening, I got a panick attack when I lay in bed. I called my sister, and the next day I went over to where she lived. While I was there, very strong emotions came up all the time: mainly anger. I tried everything to get it out, but it kept coming. I could not face my parents during that time, out of anger towards them. These emotions took up so much of my energy that I was not able to finish my last exam. I stayed with my sister until all parties felt that I could not stay there for ever, so I went to stay for a while at the abbey where we always went to church, where the one community of Flanders stays that is based on Medjugorje. A few of them, that I knew quite well, were going to a 'retreat' for the weekend and I decided to go as well, because my mother had advised me to talk with one of the mentors. Going there changed the whole course of my life. I went again for four days immediately afterwards, and then decided I wanted to give my life a new direction. From that moment on, I have been guided by the Holy Spirit in everything, but especially in the healing of my heart. It is Him and Love that can heal; it is only that logic, after all. Our wounds have happened because of a shortage of love; and it can only be healed by the Presence of love. I could go on and on about my life; but after I went to Mladifest again this year, and back to Medjugorje again during New Year's Eve, I have been strengthened in love and belief. There have happened things that make it impossible for me to say that He is not real. I have been on the very bottom of life, and I have been restored, and am being restored. Pain, anger and anxiety are being brought into Light, as well as painful memories, but love has equally filled my heart, so that I have only been growing stronger.

Scepticism, being closed, have been great hindrances for me to open myself up, in trust and belief. I had been taught so many things that seemed to contradict God's presence in the world; I had felt so much pain in my early years of existence, and later as well, I had seen so much of my parents' troubles and doubts, that I could no longer believe. But very, very slowly God has opened my heart again and showed that He is always present, everywhere. His love surmounts any wound, any pain.

Love and peace to all of you,

Goedele *

Geloof, hoop, liefde, vrede en vreugde.

Ik wil vandaag een heel vreugdevol iets meedelen.  Het is ook een beetje het verhaal van mijn leven, en ergens, van ons allemaal.Ik heb geen idee hoe jullie hierop gaan reageren, want wat voor mij een vanzelfsprekendheid is geworden door een lange weg, is voor velen volledig onbekend.
Het is het verhaal van Gods liefde dat mij gered heeft en mij een nieuw leven gegeven heeft.

Wat, denken de meesten nu waarschijnlijk. Nu heeft ze het helemaal te pakken.

Jup, maar op een heel positieve manier. Ik heb het leven te pakken. Het gelukkig leven. Het leven dat zich bewust is van zijn eigen zin en doel. Van zijn eigen schoonheid en kracht. Want dat is wat het leven is, laat je niets anders wijsmaken. Vol zin, vol schoonheid en kracht. Helaas krijgen we tegenwoordig zoveel andere dingen te zien en te horen dat het meestal nog ver te zoeken is.

Maar om terug te keren naar mijn verhaal.

Het begint eigenlijk opnieuw met mijn burn-out van een drie à vier jaar geleden. Of  eigenlijk begint het al van mijn doop. En de katholieke opvoeding die ik gekregen heb als kind. Ik herinner me nog hoe ik geloofde toen, met een kinderlijk geloof dat alles letterlijk neemt. Maar vanaf mijn tienerjaren, en ten volle in de eerste jaren als student, heb ik het geloof helemaal laten wegslippen - deels ook als een manier om me af te zetten van mijn ouders. En toen was er ineens die burn-out. Ik kon zo goed als niets meer in de eerste maanden; ik zat ver onder mijn reserves aan energie. Ik had zelfs een paar keer zware angstaanvallen, waarbij alles me leek te verstikken. Het was een zware, donkere periode waar ik liever niet te lang aan terugdenk. Het gevolg, echter, van niet veel te kunnen doen was dat ik weer vaker thuis zat, en weer af en toe begon mee te gaan naar de mis op zondag. Ik begon dit echt graag te doen, ook al was het misschien niet om de juiste redenen. Het was aantrekkelijk omdat er nog jongeren kwamen, de kerk altijd vol zat en er uit volle borst werd meegezongen, en omdat ik me in die periode aangetrokken voelde tot het ouderwetse idee van op zondag naar de mis te gaan.

De plaats waarover ik spreek is een lokale, jonge gemeenschap in Vlaanderen, die, samen met andere nieuwe gemeenschappen met een nieuwe vurigheid het geloof beleeft - en een verzamelplaats is geworden voor meer en meer jongeren die geraakt worden door God.

Hoe dan ook, door daar te zijn heb ik nieuwe mensen leren kennen, mensen van mijn leeftijd, die ook gelovig zijn. Die kring van mensen heeft zich verder en verder uitgebreid en heeft ervoor gezorgd dat ik dingen heb meegemaakt zoals jongerenfestivals. Zoals ik zei, in het begin ging ik amper om de juiste redenen naar de kerk: het trok me vooral aan om de sfeer en de mensen. Maar dat heeft ervoor gezorgd dat ik ben blijven gaan, en langzaam is er iets nieuws gegroeid. Daarvoor moet ik praten over een heel belangrijke plaats: Medjugorje. Nog nooit van gehoord? Waarschijnlijk. Het is een klein dorpje, zoals er zovele zijn, in Bosnië. Met één verschil: het is een gigantische bedevaartsplaats geworden, omdat de Heilige maagd Maria er al 33 jaar verschijnt aan een groep mensen, elke dag. Ongeveer twee keer in de maand geeft ze een boodschap voor de hele wereld. Al 33 jaar. En de wereld kent ze niet. Je gelooft er niets van? Zal wel allemaal verzonnen zijn? Ik zou zeggen, ga er zelf eens naartoe om het na te gaan... Je zou misschien verrast kunnen zijn...

Dus die plaats was centraal in de overgang in mijn leven. Ik ben er voor de eerste keer een jaar na mijn burn-out geweest en heb er nieuwe vrienden gemaakt waarmee ik mij enorm heb geamuseerd; dat was de grootste reden waarom ik het jaar erna terug wou gaan. Maar God werkt waar en hoe hij kan. Een jaar later besloot ik op het laatste moment om naar het jaarlijkse jongerenfestival in Medjugorje te gaan, maar ik was te laat om met een groep jongeren of bekenden mee te gaan - dus ging ik met de enige groep waar er nog plaats was; een minibusje vol onbekenden. Toen ik vertrok met hen, om vijf uur 's nachts, ging er vooral door mijn hoofd: waar ben ik beland, en waar ben ik aan begonnen? Het bleek het begin van iets nieuws te zijn, ook al had ik het toen niet door. Ik herinner me het moment, de eerste dag, dat ik in een overvolle kerk stond, de communie kreeg, en nadien, als de enige van die massa mensen, een kruis kreeg op mijn voorhoofd. Het enige dat ik toen dacht was: 'Wat is er mis met mij? Wat heb ik verkeerd gedaan?' Ik voelde tranen opkomen en ik kon ze niet tegenhouden, dus ben ik uit de kerk gerend. Ik begon hard te huilen en ik wist niet waarom.

Ik zal eerlijk zijn, de eerste maanden daarna stond mijn geloof nog steeds op een laag pitje. Ik had die liefde van God nog steeds niet begrepen en ik had uiteindelijk beslist om eventjes niet meer naar de kerk te gaan. Ik begon het na een paar maanden echter weer te missen, en de vrienden die ik al gemaakt had. Uiteindelijk ben ik weer heel langzaam, op mijn eigen tempo, naar kleine evenementen beginnen gaan. Zo was er een christelijk festivalletje in Vlaanderen waar veel van mijn vrienden naartoe gingen en waar ik besloot ook naartoe te gaan. Juist dan was er een muzikant die ook een stukje getuigde, en wat me raakte. In die periode heb ik zo een aantal dingen gedaan, en het deed me een nieuwe kant van het geloof ontdekken, van wat centraal was: liefde en vreugde. Ik voelde er het kleinste sprankeltje van en mijn hart, dat door gebeurtenissen in mijn jeugd zich langzaam meer en meer had gesloten, begon open te bloeien.

Kort daarna had ik mijn eerste echte biecht. Voor ik het wist, begon ik ineens mijn hele leven op te biechten - en ik moest opnieuw huilen zonder te begrijpen waarom. Ik had mij voordien nog nooit in mijn leven slecht of schuldig gevoeld over die dingen - ik gebruikte ze soms zelfs als verhalen om stoer mee te doen bij anderen. Na die biecht voelde ik een enorme lichtheid en vreugde, en ik zag dat de priester mijn vreugde deelde.
Dat was een paar dagen voor Kerstmis.

Daarna moest ik weer beginnen studeren voor de examens, geïsoleerd op mijn kot. Ik voelde mij ineens enorm, enorm eenzaam. Een zekere avond terwijl ik in bed lag, kreeg ik een zware angstaanval. Ik heb mijn zus opgebeld en ben de volgende dag naar haar gegaan. Daar ben ik een hele tijd gebleven, en in die periode begonnen enorm heftige emoties naar boven te komen: kwaadheid, vooral, maar ook verdriet en angst. Ik kon mijn ouders die periode niet zien, ik kon ze niet aankijken door de enorme kwaadheid die ik voelde. Die emoties namen zoveel van mijn energie in dat ik mijn laatste examen niet meer kon doen. Een tijd daarna, toen de eerste schok wat geluwd was, kon ik opnieuw een dagje naar huis gaan en heb ik mijn emoties en herinneringen verteld aan mijn moeder, die me aanraadde om met iemand te praten, die vaak retraites begeleidt. Uiteindelijk besloot ik een weekend mee te volgen zodat ik met haar kon praten. Dat was een enorm belangrijk moment. Ik hoorde daar over 'innerlijke genezing', door de liefde van God. Ik besefte dat ik dat wou, en dat is ook wat in mij is begonnen. Alle pijn, alle onzekerheid, alle kwaadheid, alle negativiteit, kwetsuren, dat alles is voor God niets; want Zijn liefde is oneindig veel keer groter dan dat. De wereld biedt vele remedies en therapieën aan om ons beter te doen voelen; pillen, 'zen' zijn, sporten, twee liter water per dag drinken. Ik zeg niet dat je niet moet gaan sporten of voor jezelf zorgen, integendeel. Maar dat is niet wat ons leven gaat veranderen. Het is uiteindelijk maar zo logisch; onze wonden zijn ontstaan door een tekort aan liefde, en het is enkel de Liefde die ons kan genezen. Ik zou kunnen doorgaan over mijn leven: maar het komt er op neer dat ik ook dit jaar opnieuw naar Mladifest, het jongerenfeest in Medjugorje ben teruggekeerd, en zelfs voor Nieuwjaar weer op die plaats ben geweest, en dat dat de bijzonderste momenten van mijn leven geweest zijn. De kracht en liefde die ik daar heb ervaren is niet te beschrijven. Er zijn dingen gebeurd in mijn leven waardoor ik onmogelijk nog kan twijfelen of God bestaat. Hij bestaat. Ik heb volledig op de grond gezeten in mijn leven, en God heeft me weer opgetild, keer op keer, en blijft in me werken opdat ik steeds sterker zou worden. Pijn, kwaadheid, angst en pijnlijke herinneringen worden in het licht gebracht, maar Liefde heeft evenzeer mijn hart weer opgevuld, in zo'n mate dat het de pijn vér overstijgt. Het is de grootste vreugde ter wereld om te beseffen dat je een kind van God bent en dat je je mag laten liefhebben door Hem. Het is de grootste vreugde om jezelf aan Hem te geven, want dan ben je nooit meer alleen.


Goedele *