Faith, hope, love, peace and joy.

I would like to share something very joyful with you today. It is also a little bit the story of my life, and of every person's life. I have no idea how you guys will react to this, because what has become a self-evidence to me, through a long journey, is for a lot of people completely unknown terrain. It's the story of God's love that saved me and gave me a new life.

What, most of you will think right now. She's lost it completely.

No, I haven't lost anything or in any way. I have won. I have won a life, a happy life. A life that knows its own sense and purpose. A life that knows its beauty and strength. Because that's what life is, don't let anyone tell you otherwise. It is full of purpose, full of beauty and strength. Unfortunately, these days, we see and hear a lot of other things, so that it is often the complete opposite.

But to get back to my story.

Yes, I believe in God. I go to church. And I love Jesus.

It actually starts again with my burnout from three to four years ago. Or actually it already starts  with my baptism. And the catholic upbringing I received as a child. I still remember my faith back then, in a childish way that takes everything literally. But from my teenage years on, I started rebelling. During the first years of uni, I lost my faith entirely. I thought I was happy and free, but I wasn't really. And then I got that burnout. Imagine that, at the prime of your life. Basically your whole life collapses and you have to start again and build it up from scratch. Looking back, it was the best thing that happened to me – because it changed my life, in the end, in a very good way. I would never want to go back to before. Ever. Not that it was so terrible. Simply that there was an emptiness that now has been filled with a light that will never fade.

Anyway. Before that, I was ill for more than a year. Those first months were the worst. My energy level was below zero, which even made me have a few panick attacks in the beginning, and a general feeling of despair. It was a dark, heavy period that I would not like to go into too much – there is no need for that. The consequence, though, of not being able to do much, was that I was at my parents' house a lot more again, and I started accompanying them to mass again every now and then. I started to like that more and more, even though it wasn't really for the right reasons at first. It was attractive because there were always other young people, the church was full and full of joy, and I liked the conservative idea of going to mass every Sunday.

The place I am talking about is a local, new community in Flanders that, together with other new communities, lives their faith with a new fieriness – and this has consequences for reaching more and more young people.

So, by going there I met new people, people of my age that go to church as well. That circle of people has only become bigger and bigger since then and was the cause that I started going to things like youth festivals. As I said, I hardly went to church for the right reasons: I liked the people and the atmosphere. But that caused that I kept coming, and very slowly, something new has started growing. For that, I have to talk about a very special place: Medjugorje. Never heard of it? Probably. It's a small village, as there are so many, in Bosnia. But there is one big difference: it has become a huge place of pilgrimage, because St. Mary appears there, for 33 years already, to a group of people, every day. About twice a month, She gives a message for the whole world. She has been doing that for 33 years. And the biggest part of the world doesn't know about it. You don't believe any of it? It must have been made up? Well, I suggest that you go check it out yourselves, to make up your own mind about it. You might be surprised...

Anyway, that place was central in how my life has changed. I went one year after the beginning of my burnout and made new friends with whom I had an amazing time; that was the biggest reason why I wanted to go back the next year. I was too late, though, to enroll in any of the groups that went; so I went with the only group that still had one place; a small group of nine of which I knew no one. When we departed, I still remember thinking: what have I begun? It turned out to be the beginning of something new, even though I didn't realise that back then. I remember the moment, the first day,

when I was going to communion in a fully crowded church, and as the only one of that big crowd, received a cross on my forehead. I was completely baffled. The only thing I thought was: 'Why me,  what's wrong with me?' I felt tears coming up and I couldn't stop them, so I ran out of church and started crying my heart out. It felt like a relief, although I didn't know from what.

All in all, I felt a little bit confused after that edition, and I didn't return to church for some months because there were certain ideas I had about faith that weren't right and because of that it didn't make me free. But after some time, I missed the friends I made, the atmosphere, and I started going back, at my own pace, to small youth events. Among others, a festival in Flanders, with christian bands. There was one musician who talked about his life and faith, which inspired me a lot. I still remember his words, and they are still the theme of my life: 'Trust is the key against fear.' Because fear had been exactly the thing that held me back to go to church. Fear is exactly what has always blocked me throughout my life. But during that period, I started discovering that faith was not something to be afraid of; I noticed all of a sudden how it made people happy and free. I felt the tiniest spark of the love and joy that comes with it. I started opening my heart, which had been closed because of my experiences in life.

Shortly after that I had my first real confession. Before I knew it, I started confessing my whole life - and I started crying again, without understanding why. I had never before felt guilty or bad about the things I confessed - I hardly understood why I even told them. I had often used those stories to brag to friends. After that confession I felt an enormous lightness and joy, and I saw that the priest shared that joy.
That was a few days before Christmas.

After that, I had to start studying again, sitting isolated at my place in Ghent. I suddenly felt extremely, extremely bad; one evening, I got a panick attack when I lay in bed. I called my sister, and the next day I went over to where she lived. While I was there, very strong emotions came up all the time: mainly anger. I tried everything to get it out, but it kept coming. I could not face my parents during that time, out of anger towards them. These emotions took up so much of my energy that I was not able to finish my last exam. I stayed with my sister until all parties felt that I could not stay there for ever, so I went to stay for a while at the abbey where we always went to church, where the one community of Flanders stays that is based on Medjugorje. A few of them, that I knew quite well, were going to a 'retreat' for the weekend and I decided to go as well, because my mother had advised me to talk with one of the mentors. Going there changed the whole course of my life. I went again for four days immediately afterwards, and then decided I wanted to give my life a new direction. From that moment on, I have been guided by the Holy Spirit in everything, but especially in the healing of my heart. It is Him and Love that can heal; it is only that logic, after all. Our wounds have happened because of a shortage of love; and it can only be healed by the Presence of love. I could go on and on about my life; but after I went to Mladifest again this year, and back to Medjugorje again during New Year's Eve, I have been strengthened in love and belief. There have happened things that make it impossible for me to say that He is not real. I have been on the very bottom of life, and I have been restored, and am being restored. Pain, anger and anxiety are being brought into Light, as well as painful memories, but love has equally filled my heart, so that I have only been growing stronger.

Scepticism, being closed, have been great hindrances for me to open myself up, in trust and belief. I had been taught so many things that seemed to contradict God's presence in the world; I had felt so much pain in my early years of existence, and later as well, I had seen so much of my parents' troubles and doubts, that I could no longer believe. But very, very slowly God has opened my heart again and showed that He is always present, everywhere. His love surmounts any wound, any pain.

Love and peace to all of you,

Goedele *

Geloof, hoop, liefde, vrede en vreugde.

Ik wil vandaag een heel vreugdevol iets meedelen.  Het is ook een beetje het verhaal van mijn leven, en ergens, van ons allemaal.Ik heb geen idee hoe jullie hierop gaan reageren, want wat voor mij een vanzelfsprekendheid is geworden door een lange weg, is voor velen volledig onbekend.
Het is het verhaal van Gods liefde dat mij gered heeft en mij een nieuw leven gegeven heeft.

Wat, denken de meesten nu waarschijnlijk. Nu heeft ze het helemaal te pakken.

Jup, maar op een heel positieve manier. Ik heb het leven te pakken. Het gelukkig leven. Het leven dat zich bewust is van zijn eigen zin en doel. Van zijn eigen schoonheid en kracht. Want dat is wat het leven is, laat je niets anders wijsmaken. Vol zin, vol schoonheid en kracht. Helaas krijgen we tegenwoordig zoveel andere dingen te zien en te horen dat het meestal nog ver te zoeken is.

Maar om terug te keren naar mijn verhaal.

Het begint eigenlijk opnieuw met mijn burn-out van een drie à vier jaar geleden. Of  eigenlijk begint het al van mijn doop. En de katholieke opvoeding die ik gekregen heb als kind. Ik herinner me nog hoe ik geloofde toen, met een kinderlijk geloof dat alles letterlijk neemt. Maar vanaf mijn tienerjaren, en ten volle in de eerste jaren als student, heb ik het geloof helemaal laten wegslippen - deels ook als een manier om me af te zetten van mijn ouders. En toen was er ineens die burn-out. Ik kon zo goed als niets meer in de eerste maanden; ik zat ver onder mijn reserves aan energie. Ik had zelfs een paar keer zware angstaanvallen, waarbij alles me leek te verstikken. Het was een zware, donkere periode waar ik liever niet te lang aan terugdenk. Het gevolg, echter, van niet veel te kunnen doen was dat ik weer vaker thuis zat, en weer af en toe begon mee te gaan naar de mis op zondag. Ik begon dit echt graag te doen, ook al was het misschien niet om de juiste redenen. Het was aantrekkelijk omdat er nog jongeren kwamen, de kerk altijd vol zat en er uit volle borst werd meegezongen, en omdat ik me in die periode aangetrokken voelde tot het ouderwetse idee van op zondag naar de mis te gaan.

De plaats waarover ik spreek is een lokale, jonge gemeenschap in Vlaanderen, die, samen met andere nieuwe gemeenschappen met een nieuwe vurigheid het geloof beleeft - en een verzamelplaats is geworden voor meer en meer jongeren die geraakt worden door God.

Hoe dan ook, door daar te zijn heb ik nieuwe mensen leren kennen, mensen van mijn leeftijd, die ook gelovig zijn. Die kring van mensen heeft zich verder en verder uitgebreid en heeft ervoor gezorgd dat ik dingen heb meegemaakt zoals jongerenfestivals. Zoals ik zei, in het begin ging ik amper om de juiste redenen naar de kerk: het trok me vooral aan om de sfeer en de mensen. Maar dat heeft ervoor gezorgd dat ik ben blijven gaan, en langzaam is er iets nieuws gegroeid. Daarvoor moet ik praten over een heel belangrijke plaats: Medjugorje. Nog nooit van gehoord? Waarschijnlijk. Het is een klein dorpje, zoals er zovele zijn, in Bosnië. Met één verschil: het is een gigantische bedevaartsplaats geworden, omdat de Heilige maagd Maria er al 33 jaar verschijnt aan een groep mensen, elke dag. Ongeveer twee keer in de maand geeft ze een boodschap voor de hele wereld. Al 33 jaar. En de wereld kent ze niet. Je gelooft er niets van? Zal wel allemaal verzonnen zijn? Ik zou zeggen, ga er zelf eens naartoe om het na te gaan... Je zou misschien verrast kunnen zijn...

Dus die plaats was centraal in de overgang in mijn leven. Ik ben er voor de eerste keer een jaar na mijn burn-out geweest en heb er nieuwe vrienden gemaakt waarmee ik mij enorm heb geamuseerd; dat was de grootste reden waarom ik het jaar erna terug wou gaan. Maar God werkt waar en hoe hij kan. Een jaar later besloot ik op het laatste moment om naar het jaarlijkse jongerenfestival in Medjugorje te gaan, maar ik was te laat om met een groep jongeren of bekenden mee te gaan - dus ging ik met de enige groep waar er nog plaats was; een minibusje vol onbekenden. Toen ik vertrok met hen, om vijf uur 's nachts, ging er vooral door mijn hoofd: waar ben ik beland, en waar ben ik aan begonnen? Het bleek het begin van iets nieuws te zijn, ook al had ik het toen niet door. Ik herinner me het moment, de eerste dag, dat ik in een overvolle kerk stond, de communie kreeg, en nadien, als de enige van die massa mensen, een kruis kreeg op mijn voorhoofd. Het enige dat ik toen dacht was: 'Wat is er mis met mij? Wat heb ik verkeerd gedaan?' Ik voelde tranen opkomen en ik kon ze niet tegenhouden, dus ben ik uit de kerk gerend. Ik begon hard te huilen en ik wist niet waarom.

Ik zal eerlijk zijn, de eerste maanden daarna stond mijn geloof nog steeds op een laag pitje. Ik had die liefde van God nog steeds niet begrepen en ik had uiteindelijk beslist om eventjes niet meer naar de kerk te gaan. Ik begon het na een paar maanden echter weer te missen, en de vrienden die ik al gemaakt had. Uiteindelijk ben ik weer heel langzaam, op mijn eigen tempo, naar kleine evenementen beginnen gaan. Zo was er een christelijk festivalletje in Vlaanderen waar veel van mijn vrienden naartoe gingen en waar ik besloot ook naartoe te gaan. Juist dan was er een muzikant die ook een stukje getuigde, en wat me raakte. In die periode heb ik zo een aantal dingen gedaan, en het deed me een nieuwe kant van het geloof ontdekken, van wat centraal was: liefde en vreugde. Ik voelde er het kleinste sprankeltje van en mijn hart, dat door gebeurtenissen in mijn jeugd zich langzaam meer en meer had gesloten, begon open te bloeien.

Kort daarna had ik mijn eerste echte biecht. Voor ik het wist, begon ik ineens mijn hele leven op te biechten - en ik moest opnieuw huilen zonder te begrijpen waarom. Ik had mij voordien nog nooit in mijn leven slecht of schuldig gevoeld over die dingen - ik gebruikte ze soms zelfs als verhalen om stoer mee te doen bij anderen. Na die biecht voelde ik een enorme lichtheid en vreugde, en ik zag dat de priester mijn vreugde deelde.
Dat was een paar dagen voor Kerstmis.

Daarna moest ik weer beginnen studeren voor de examens, geïsoleerd op mijn kot. Ik voelde mij ineens enorm, enorm eenzaam. Een zekere avond terwijl ik in bed lag, kreeg ik een zware angstaanval. Ik heb mijn zus opgebeld en ben de volgende dag naar haar gegaan. Daar ben ik een hele tijd gebleven, en in die periode begonnen enorm heftige emoties naar boven te komen: kwaadheid, vooral, maar ook verdriet en angst. Ik kon mijn ouders die periode niet zien, ik kon ze niet aankijken door de enorme kwaadheid die ik voelde. Die emoties namen zoveel van mijn energie in dat ik mijn laatste examen niet meer kon doen. Een tijd daarna, toen de eerste schok wat geluwd was, kon ik opnieuw een dagje naar huis gaan en heb ik mijn emoties en herinneringen verteld aan mijn moeder, die me aanraadde om met iemand te praten, die vaak retraites begeleidt. Uiteindelijk besloot ik een weekend mee te volgen zodat ik met haar kon praten. Dat was een enorm belangrijk moment. Ik hoorde daar over 'innerlijke genezing', door de liefde van God. Ik besefte dat ik dat wou, en dat is ook wat in mij is begonnen. Alle pijn, alle onzekerheid, alle kwaadheid, alle negativiteit, kwetsuren, dat alles is voor God niets; want Zijn liefde is oneindig veel keer groter dan dat. De wereld biedt vele remedies en therapieën aan om ons beter te doen voelen; pillen, 'zen' zijn, sporten, twee liter water per dag drinken. Ik zeg niet dat je niet moet gaan sporten of voor jezelf zorgen, integendeel. Maar dat is niet wat ons leven gaat veranderen. Het is uiteindelijk maar zo logisch; onze wonden zijn ontstaan door een tekort aan liefde, en het is enkel de Liefde die ons kan genezen. Ik zou kunnen doorgaan over mijn leven: maar het komt er op neer dat ik ook dit jaar opnieuw naar Mladifest, het jongerenfeest in Medjugorje ben teruggekeerd, en zelfs voor Nieuwjaar weer op die plaats ben geweest, en dat dat de bijzonderste momenten van mijn leven geweest zijn. De kracht en liefde die ik daar heb ervaren is niet te beschrijven. Er zijn dingen gebeurd in mijn leven waardoor ik onmogelijk nog kan twijfelen of God bestaat. Hij bestaat. Ik heb volledig op de grond gezeten in mijn leven, en God heeft me weer opgetild, keer op keer, en blijft in me werken opdat ik steeds sterker zou worden. Pijn, kwaadheid, angst en pijnlijke herinneringen worden in het licht gebracht, maar Liefde heeft evenzeer mijn hart weer opgevuld, in zo'n mate dat het de pijn vér overstijgt. Het is de grootste vreugde ter wereld om te beseffen dat je een kind van God bent en dat je je mag laten liefhebben door Hem. Het is de grootste vreugde om jezelf aan Hem te geven, want dan ben je nooit meer alleen.


Goedele *