(for English, scroll down)
'The power of make up'. Het is al de tweede keer dat ik zo'n filmpje zie opduiken in een nieuwsbericht, doordat het duizenden tot miljoenen keer bekeken is. Als je deze woorden intypt in Youtube, verschijnen er gigantisch veel versies hiervan. In deze filmpjes tonen meisjes hoe 'krachtig' make up kan zijn omdat het je gezicht volledig kan omvormen. In een bepaalde versie hiervan, waarvan je de foto hier ziet, wordt er zelfs gezegd dat er tegenwoordig een taboe heerst rond make up en dat de waarde ervan moet verdedigd worden. Ik was eerlijk gezegd compleet in de war. Sinds wanneer is het dragen van make up taboe? Ik zie het juist meer en meer opduiken in de straten, meisjes met zware make up, felrode lippen, ik zie het opduiken in de winkels, in de media, overal, meer en meer. Sinds wanneer is make up dragen een 'recht' geworden dat verdedigd moet worden? Maakt het dragen van make up ons vrouwen gelukkig? Is het een nieuwe stap naar 'vrijheid' voor de vrouw? Sinds wanneer moeten we daarvoor onze gezichten kunnen veranderen?
Zoals ik al in een eerder bericht heb gesteld, wordt het vandaag de dag steeds belangrijker om er perfect uit te zien. We mogen niet op ons gezicht laten zien dat we het moeilijk hebben, of dat we een moedervlek hebben, of te korte wimpers. Het liefst zouden we lijken op anderen, die er veel beter uitzien, die beroemd zijn of een egale huid hebben. Zo zijn er op Youtube een gigantische hoeveelheid aan filmpjes over mensen die tonen hoe je met make up op een bepaalde beroemdheid kan lijken. Of het gaat gewoon over er 'beter', opvallender, interessanter, meer 'vampy' uitzien. Tot een aantal jaar geleden was ik er zelf mee weg: de vele video's op Youtube volgen, constant nieuwe dingen kopen, tot het bijna een obsessie werd. Ik was er veel te veel uren mee bezig, uren die ik veel zinvoller had kunnen besteden. Het leidde mij waarlijk af van wat er eigenlijk echt belangrijk was en van het leiden van mijn eigen leven.
Het is ook normaal: als we constant bezig zijn met te willen lijken op iemand anders, hoe kunnen we dan nog onszelf zijn? Hoe kunnen meisjes nog gelukkig zijn met zichzelf als het leven enkel nog draait rond uiterlijke perfectie?
Sinds wanneer, ook, is het een 'kracht' om op iemand te lijken die je niet bent? Het lijkt mij dat dit alleen aantrekkelijk kan zijn als je niet gelukkig bent met wie je bent. Maar hoe anders je er ook uit zal zien voor de mensen om je heen overdag, als je 's avonds je make up afneemt zal je weer geconfronteerd worden met alle ontevredenheden over jezelf. Op den duur wil je enkel nog jezelf zien met dat masker op, en durf je niet meer kijken naar de waarheid eronder. Maar, zo zie je ook je eigen schoonheid niet meer. Door constant bezig te zijn met uiterlijke perfectie, vergeet je naar de kracht van je persoonlijkheid en talenten te kijken en de dingen die er echt toe doen; je vergeet dat op andere plaatsen in de wereld, of zelfs in je eigen stad, mensen enkel snakken naar liefde, vrede, water, een dak boven hun hoofd.
Wat als we het nu eens zouden omkeren? 'de kracht van make up' wordt dan 'de kracht van ons eigen gezicht'. Zonder make up, zonder maskers. De waarde van onszelf zoals we zijn. Met die moedervlek. Met dat bleek velletje. Met die bril. Want onze schoonheid komt van veel dieper dan dat. God heeft ons gemaakt tot wie we zijn. Er zijn misschien een paar mankementjes bijgekomen: door stress, vermoeidheid, slecht DNA. Maar onze schoonheid is altijd inherent, van waar we ook zijn, doordat we elk een unieke persoonlijkheid hebben gekregen, een uniek karakter, een uniek gezicht. Omdat we met liefde zijn gemaakt. En omdat onze waardigheid er automatisch is doordat we kinderen van God zijn. Ik kan niet beschrijven hoezeer God wil dat we gelukkig zijn met onszelf.
Hier is wat dit bij mij heeft duidelijk gemaakt: toen ik vroeger in de spiegel keek, had ik altijd de neiging om te kijken naar wat er mis was met mijn gezicht. Ik zag alleen maar het negatieve: blauwe kringen door vermoeidheid, rode wangen, en ik dacht dat mijn gezicht alleen maar negativiteit, geslotenheid en frustratie uitstraalde. Ik keek niet graag naar dat gezicht in de spiegel. Ik probeerde het er soms wat beter uit te doen zien met poeders en crèmes, maar uiteindelijk was ik toch altijd nog niet tevreden, of zelfs als ik vond dat ik er wel goed uitzag, vond ik dat er toch iets niet klopte. Ik probeerde een nieuw kapsel, lenzen, noem maar op, maar er klopte telkens iets niet. Het leek alsof ik naar mezelf op zoek was in mijn spiegelbeeld en het niet vond. Ik zag alleen maar maskers. Wie is dat meisje dat terugkijkt naar mij, dacht ik vaak. Tot er iets begon te keren in me. Ik begon te begrijpen wie het was dat God beminde in mij. En toen ik in de spiegel keek, zag ik ineens een heel nieuw gezicht, en ik wist dat ik mezelf had gevonden! Een gezicht dat niet statisch is, maar veel beweegt, veel expressies toont, veel lacht, of soms kwaad kijkt. Op een hoofdje dat niet veel stilstaat en op en neer beweegt omdat ik aan het springen was van vreugde, ja, omdat ik besefte hoe mooi God mij heeft gemaakt en wat een geschenk het is Zijn dochter te zijn. De dochter van God zijn wil zeggen: je altijd bemind weten en verlangen om die liefde door te geven, en hierdoor je eigenwaarde beseffen. Als vrouw is dit zo belangrijk: het heeft ook grote gevolgen voor onze relaties, ons zelfrespect en onze omgang met ons eigen lichaam. Maar daarover later meer.
Dus, kijk eens in die spiegel, niet om te bestuderen hoe je huid eruit ziet, maar om te kijken naar je ogen, om te lachen naar jezelf, want die ogen, dat gezicht, die lach zijn de reflectie van Gods liefde voor jou, zoals je bent! En Zijn uitnodiging om je talenten en persoonlijkheid te gebruiken om op je eigen manier die liefde door te geven. Daar zit onze schoonheid.
Tot een volgende dan weer!
Liefs,
Goedele *
-----------
'The power of make up'. I have already seen this type of video mentioned twice in newsletters, as they had been watched for over thousands or millions of times. If you type those words on Youtube, you'll get a whole list of videos like that. In those videos, girls talk about how 'powerful' make up can be because it can change your whole face. In a certain version, it is claimed that these days, wearing make up has become 'taboo' and its value should be recognised more. That made me quite confused. Since when has wearing make up become taboo? Honestly, I think it becomes more and more proficient in the streets these days: I see girls wearing heavy make up and bright lipstick more and more everywhere. Since when did wearing make up become a 'right' that needs to be defended? Does it make us women more happy perhaps? Is it a new step towards 'freedom'? Since when do we need to change our facial features for that?
I have already addressed the rising tendency towards perfection in a previous post. In today's society, it shouldn't be visible on our face that we feel bad, or that we have a birthmark or eyelashes that are too short. We would preferably look like someone else, someone who is famous or has the perfect skin. There are loads of videos on Youtube of people showing how you can transform yourself into a famous person. Or else it's just about looking 'better', standing out, looking more interesting or 'vampy'. Several years ago, I had fallen for it myself, looking for British videos to train my accent. I started watching videos about make up techniques and hauls, I started spending a lot of money on new products, until I was nearly obsessed with it. I spent way too many hours on it, hours that I could have spent much more usefully. It really diverted me from what was really important and from living my own life.
And it's only natural: if we're constantly preoccupied with looking like someone else, how can we still be ourselves? How can girls be happy with themselves if life is just about external perfection?
Since when is it a 'power' to look like someone you're not? It seems to me that this can only be attractive when you're not happy about yourself. But no matter how different you will look for the people surrounding you during the day, when you take off your make up at night you will only be confronted with your flaws and frustrations. After a while you will only want to look at the mask you covered yourself up with. You will be afraid of the truth behind it. But that way you are also covering up the beauty inside of you. By constantly fretting over external beauty, you forget looking at the strength of your own personality and talents, and the things that truly matter. You forget that in other places around the world or next door, people are suffering for want of love, peace or safety.
What if we would turn it around? 'The power of make up' will then become 'the power of not wearing make up', or 'the power of our own face'. Without make up, without masks, the value of ourselves as we are. With that birthmark. With that pale complexion. With those glasses. Because our true beauty depends on something far more profound than that. God has made us into who we are. There might have been added up some minor 'flaws', because of stress, bad DNA or traumas in our life. But our beauty is always inherent, no matter where we come from, because each of us received a unique personality, a unique face. Because we are all made with and out of love. And because we are children of God, we are automatically valuable. I wish I could explain how much God wants us to be happy about ourselves.
This is how that became clear to me: in the past, when I looked into the mirror, I used to see nothing but negativity, ugliness, signs of weariness or frustration, and I thought that was all that others saw in me as well. I didn't like to watch that face in the mirror. I tried to make it look better by using powders, creams, eyeliner, etc., but in the end I never felt content about myself, or if I did, it just didn't feel right. I tried a new hairstyle, lenses, but still I felt like something wasn't right. It was as if I was searching for myself when I looked into the mirror, but I couldn't find myself. I only saw masks. Who is that girl that looks back at me, I thought. Until I started seeing myself in a different light. I started to understand who it was that God loved in me. And when I looked into the mirror, I suddenly saw a whole new face and I knew that I had found myself! It was a face that was dynamic, full of expression. It was a head bobbing around, because I was dancing with joy as I realised how beautiful God has made me and what a gift it is to be His daughter. Being God's daughter means: always feeling loved and desiring to pass that love on to others, and, that way, realising how worthy we are. For girls this is so important: it has great consequences for our self-respect, in relations, towards ourselves and our body. But I will perhaps talk about that later.
So, just look into that mirror once, not to check if your skin looks fine, but to look at your own eyes, to smile at yourself feeling gratitude, because those eyes, that smile, that face is the reflection of God's love for you, just the way you are! And it is His invitation to use your talents, your gifts to pass that love on in your own way. That's where our beauty lies.
Love,
Goedele *
