"Madam, we have arrived at our destiny. Allow me to help you out of the carriage."
Ik giechel even. Robin neemt mijn hand vast wanneer ik uitstap en leidt me een stukje. De grond voelt zacht aan. Er is een redelijk briesje, ik kan de zee horen en ruiken.
"You can take off your blindfold now."
Robins stem klinkt heel zacht en dichtbij. Ik haal mijn sjaal naar beneden, open langzaam mijn ogen - en hap naar adem.
"Waw"
Het landschap dat voor me ligt is adembenemend. Ik sta op een rots te kijken naar zee. De berg waarop ik sta loopt een beetje naar binnen aan mijn rechterkant, met op de top duinen en een wit kerkje. De zon begint al te zakken en geeft de zee een prachtige schittering en de hele scène een warme gloed.
"See, we had to come at exactly the right time for this scene. I'm glad we made it."
Hij glimlacht naar me en ik zie de zee in zijn ogen.
"It's like a dream. Perfect for a fairytale."
"I was counting on a reaction like that. You see, there's a particular reason why I brought you here."
Robin zwijgt even en ik kijk verwachtingsvol op naar hem. Na een korte aarzeling zegt hij:
"There are still masses and services held in that little church up there. Would you like to go have a closer look?"
Ik knik enthousiast en probeer mijn verwarring en anticipatie te verbergen. Wanneer we het kerkje naderen, zie ik pas echt hoe mooi en charmant het is. Het is erg laag en oud, gebouwd volgens de romaanse bouwstijl. Maar de muren zijn recent witgewassen, en er zitten ramen in die blinken. Vanbinnen is het licht en ruim, amper bemeubeld behalve met een basisaltaar en stoelen, en één beeld vooraan. Ook hier zijn de muren volledig wit.
"What do you think?"
Ik draai me om naar Robin en kijk hem stralend aan.
"It's gorgeous!"
Dat ik op deze fantastische plaats mag zijn, samen met de liefde van mijn leven. Ik kijk in zijn ogen en zie mijn eigen enthousiasme weerspiegeld. En nog iets. Is het verlangen, hoop, of nog iets anders?
"You know what other services they hold here? Weddings."
Nog voor ik hierover kan nadenken of kan reageren, zakt Robin ineens voor me op zijn ene knie. Ik ben te verdwaasd om te beseffen wat er gebeurt. De volgende woorden dringen heel traag tot me door.
"... will you be my wife?"
Wanneer ik het doosje in zijn handen zie, met daarin een fijn gouden ringetje met een kleine diamant, besef ik het pas echt. Ik word ten huwelijk gevraagd. Met ring en romantische setting en alles erop en eraan. Ik heb dit zo vaak gezien in films, of bij anderen, en nu gebeurt het bij mij zelf. Dit was het moment waar ik al heel mijn leven op gewacht had, en toch ook altijd een beetje bang voor ben geweest. Maar nu niet. Alles lijkt samen te vallen, alles klopt. Zou dit het mooiste moment van mijn leven kunnen zijn?
"Yes! Absolutely."
Een brede lach barst door op mijn gezicht. Robin lacht nog breder en kust me vol op de mond. Hij houdt me vast in een stevige omhelzing, terwijl de kleuren van de ondergaande zon ons omringen. Ja, dit is de beste dag van mijn leven.
zaterdag 22 november 2014
maandag 22 september 2014
Schoonheid die vanbinnen zit
Jezelf leren accepteren zoals je bent en je bewust worden van innerlijke schoonheid.
Het is niet altijd gemakkelijk in onze maatschappij: alles om ons heen vertelt ons tegenwoordig dat we perfect moeten zijn en leven. Lijden mag niet meer zichtbaar zijn langs de buitenkant, maar wordt diep weggestoken. Die scheiding tussen wat er binnen in de mens zit en gebeurt en wat langs de buitenkant mag of moet getoond worden, is gevaarlijk om verschillende redenen. Ten eerste, het is taboe om je gevoelens direct te uiten en er wordt te veel opgekropt. Mensen durven zich niet meteen uit te spreken over dingen en houden het voor zichzelf tot de bom barst. Vooral de negatieve gevoelens: kwaadheid, verdriet, angst, ziekte, omdat die dingen niet meer gezien willen worden, maar zelfs tekenen van grote vreugde of liefde worden niet altijd aanvaard. Ten tweede, doordat de focus te veel op uiterlijke schoonheid ligt, vergeet je al te gemakkelijk dat de echte schoonheid van binnenuit komt. Die enorme focus op uiterlijkheden is vaak door een gemis aan geluk, iets dat moet gecompenseerd worden. Gemis zorgt voor onzekerheid, en die onzekerheid wordt weggewerkt door uiterlijke schijn: een perfecte huid, perfecte wimpers, perfecte lippen, de perfecte schoen. Die dingen kunnen je eventjes wat beter doen voelen, maar uiteindelijk maken ze je niet echt gelukkig. Daarom is het zo belangrijk om bewust te worden van je innerlijke schoonheid. (Kleine nuancering: ik zeg niet dat elke vorm van mode etc. verkeerd is, want ik hou er zelf enorm van. Maar ik merk heel snel hoe ik, perfectionist die ik ben, als ik me slecht voel ook gemakkelijk kan vervallen in overdreven aandacht voor het uiterlijke. Vandaar dat ik dit ook schrijf; ik ben mij er zelf enorm van bewust!)
Innerlijke schoonheid is een resultaat van liefde, waaruit we allemaal voortgekomen zijn. Die kern van liefde zorgt dat iedereen vanbinnen mooi is. Het is alleen vaak niet gemakkelijk om bij die kern van jezelf te geraken, of je er voldoende bewust van te zijn.
De twee aspecten van scheiding tussen innerlijk en uiterlijk vallen ook samen met elkaar. Je kan pas echt gelukkig zijn met jezelf als je het volledig toelaat, naar jezelf en naar anderen toe. En het strafste is dat anderen je ook meer zullen appreciëren als je eerlijk jezelf bent. Ik geef zelf toe dat ik daar enorm mee geworsteld heb en het nog steeds heel moeilijk vind, zeker in bepaalde situaties. Durven jezelf zijn heeft veel te maken met hoe anderen je tijdens je opvoeding hebben doen voelen over jezelf. We kunnen soms veel het gevoel gekregen hebben niet aanvaard te zijn, ook al was dat misschien wel zo. Er zijn sowieso altijd dingen die anderen in je appreciëren, maar dat wordt veel te weinig uitgesproken. Vraag eens aan je beste vrienden waarom ze graag rond je zijn, en wat ze vinden dat je grootste talenten en kwaliteiten zijn, als je ze zelf eventjes niet meer ziet. Wees je echt bewust dat die dingen in je mooi zijn en dat je er trots op mag zijn! En geef dan op jouw beurt eens complimenten aan anderen. Wacht, laten we eens kijken of we een ketting kunnen beginnen. Wie dit gelezen heeft, laat iets weten in een berichtje of reactie en ik geef je een compliment. Dan geef jij op jouw beurt complimenten aan iemand anders, en die moet hetzelfde doen. Zou het werken? Complimenten geven betekent het mooie in de ander zien. Op diezelfde manier kan je ook jezelf complimenten geven, of heel ontvankelijk zijn voor positieve woorden van anderen, om het mooie in jezelf te zien.
Allehup... Daar gaan we dan! Let's spread some light...
Goedele *
Het is niet altijd gemakkelijk in onze maatschappij: alles om ons heen vertelt ons tegenwoordig dat we perfect moeten zijn en leven. Lijden mag niet meer zichtbaar zijn langs de buitenkant, maar wordt diep weggestoken. Die scheiding tussen wat er binnen in de mens zit en gebeurt en wat langs de buitenkant mag of moet getoond worden, is gevaarlijk om verschillende redenen. Ten eerste, het is taboe om je gevoelens direct te uiten en er wordt te veel opgekropt. Mensen durven zich niet meteen uit te spreken over dingen en houden het voor zichzelf tot de bom barst. Vooral de negatieve gevoelens: kwaadheid, verdriet, angst, ziekte, omdat die dingen niet meer gezien willen worden, maar zelfs tekenen van grote vreugde of liefde worden niet altijd aanvaard. Ten tweede, doordat de focus te veel op uiterlijke schoonheid ligt, vergeet je al te gemakkelijk dat de echte schoonheid van binnenuit komt. Die enorme focus op uiterlijkheden is vaak door een gemis aan geluk, iets dat moet gecompenseerd worden. Gemis zorgt voor onzekerheid, en die onzekerheid wordt weggewerkt door uiterlijke schijn: een perfecte huid, perfecte wimpers, perfecte lippen, de perfecte schoen. Die dingen kunnen je eventjes wat beter doen voelen, maar uiteindelijk maken ze je niet echt gelukkig. Daarom is het zo belangrijk om bewust te worden van je innerlijke schoonheid. (Kleine nuancering: ik zeg niet dat elke vorm van mode etc. verkeerd is, want ik hou er zelf enorm van. Maar ik merk heel snel hoe ik, perfectionist die ik ben, als ik me slecht voel ook gemakkelijk kan vervallen in overdreven aandacht voor het uiterlijke. Vandaar dat ik dit ook schrijf; ik ben mij er zelf enorm van bewust!)
Innerlijke schoonheid is een resultaat van liefde, waaruit we allemaal voortgekomen zijn. Die kern van liefde zorgt dat iedereen vanbinnen mooi is. Het is alleen vaak niet gemakkelijk om bij die kern van jezelf te geraken, of je er voldoende bewust van te zijn.
De twee aspecten van scheiding tussen innerlijk en uiterlijk vallen ook samen met elkaar. Je kan pas echt gelukkig zijn met jezelf als je het volledig toelaat, naar jezelf en naar anderen toe. En het strafste is dat anderen je ook meer zullen appreciëren als je eerlijk jezelf bent. Ik geef zelf toe dat ik daar enorm mee geworsteld heb en het nog steeds heel moeilijk vind, zeker in bepaalde situaties. Durven jezelf zijn heeft veel te maken met hoe anderen je tijdens je opvoeding hebben doen voelen over jezelf. We kunnen soms veel het gevoel gekregen hebben niet aanvaard te zijn, ook al was dat misschien wel zo. Er zijn sowieso altijd dingen die anderen in je appreciëren, maar dat wordt veel te weinig uitgesproken. Vraag eens aan je beste vrienden waarom ze graag rond je zijn, en wat ze vinden dat je grootste talenten en kwaliteiten zijn, als je ze zelf eventjes niet meer ziet. Wees je echt bewust dat die dingen in je mooi zijn en dat je er trots op mag zijn! En geef dan op jouw beurt eens complimenten aan anderen. Wacht, laten we eens kijken of we een ketting kunnen beginnen. Wie dit gelezen heeft, laat iets weten in een berichtje of reactie en ik geef je een compliment. Dan geef jij op jouw beurt complimenten aan iemand anders, en die moet hetzelfde doen. Zou het werken? Complimenten geven betekent het mooie in de ander zien. Op diezelfde manier kan je ook jezelf complimenten geven, of heel ontvankelijk zijn voor positieve woorden van anderen, om het mooie in jezelf te zien.
Allehup... Daar gaan we dan! Let's spread some light...
Goedele *
zondag 21 september 2014
Dreams #4
Het voorlaatste deel van mijn klein verhaaltje!
----------
Uiteindelijk geraken we net op tijd de deur uit voor onze reservatie. Glimlachend stap ik in de auto van mijn vriend: een Mercedes Benz E-klasse. Die op mijn aandringen binnenkort verkocht zal worden en vervangen door een tweede elektrische wagen. Niet dat ik niet van deze auto houd, integendeel. Dit is al sinds mijn kindertijd mijn lievelingsmodel geweest. Maar het milieu gaat voor alles. En net nu het netwerk van elektriciteitsopladers eindelijk uitgebreid is en de overheid aankopen van elektrische wagens steunt, zijn de mogelijkheden immens geworden. Tussen deze gedachten door kijk ik even naar het passerende natuurlandschap. Wacht even. Dit is niet Brugge. Waar zitten we? Dit is niet de juiste weg.
"Hold on a sec, where are we going?"
Ik ben nog meer verward door de reactie van Robin, die enkel glimlacht. Van de schok vergeet ik even Engels te spreken. Niet dat dat echt hoeft.
"Wat ben je van plan? Gaan we niet naar Tajmahal?"
Opnieuw enkel een glimlach.
"You'll see."
Ik houd niet erg van verrassingen. Dan heb ik geen controle meer over de situatie. Maar ik vertrouw Robin genoeg om niet te gaan panikeren.
"Come on, tell me!"
Hij weet hoezeer ik dit niet leuk vind, en lijkt er stiekem van te genieten. Maar zijn geruststellende knipoog is genoeg voor mij. Ik merk intussen dat we richting Frankrijk rijden. Een uur later rijden we af richting Calais. Calais! Ik begrijp er niets van. Heb ik iets gemist? Ben ik iets belangrijks vergeten, iets dat we te vieren hebben? Dat kan toch niet. Nog een halfuur later stopt Robin ineens en zegt:
"I'll have to blindfold you now, because we're nearly there. No worries, it's not for long!"
Voegt hij eraan toe bij het zien van mijn gezicht. Dit wordt wel heel spannend. Robin neemt mijn sjaal en knoopt het vast rond mijn hoofd. Hij spant de stof erg teder aan, zijn hoofd dicht bij het mijne. Ik word er even week van. Robin is echter alweer in nuchtere stemming en start de auto opnieuw. Ik voel dat hij draait en even later een klein wegje op rijdt. Een kwartier later houdt hij stil en begint in een posh accent te spreken.
"Madam, we have arrived at our destiny. Allow me to help you out of the carriage."
--------
Goedele *
maandag 8 september 2014
Dreams #3
Hallo!
Het is een tijdje geleden, maar eindelijk, eindelijk heb ik weer eventjes tijd om mijn blog aan te pakken! Mijn herexamen is voorbij, en nu kan ik weer een paar dagen met volle overgave nietsdoen, films kijken, lezen en... schrijven. Ik besefte dat ik nog steeds mijn kort verhaal niet volledig heb gepost. Dus bij deze, nog een stukje voor de ontknoping!
--------------
Een uur later kom ik buiten. Mooi zo,
ik zal op tijd zijn voor het middagetentje met mijn zus. We hebben
afgesproken in het centrum van Brugge. Normaal zien we elkaar om de
zoveel tijd bij een van ons thuis, maar mijn zus had me een etentje
beloofd voor mijn verjaardag. We besluiten pasta te gaan eten. Het is
fijn om nog eens gewoon met ons tweeën af te spreken. Mijn zus vertelt honderduit over de nieuwe vorderingen
in haar zwangerschap. Sinds ze eindelijk zwanger was geworden vijf
maand geleden lijkt ze constant te stralen. Ze had er al zo lang van
gedroomd om een kindje te krijgen. Ik probeer te vissen naar het
geslacht, maar ze laat niets los. Nadien passeer ik nog bij het
Arentshuis; ik had gezien dat er een tentoonstelling bezig was over
de impressionisten. Ik ben altijd al erg onder de indruk geweest van
het werk van schilders zoals Monet, en het is zeer inspirerend om al
deze werken in levende lijve te zien. Gestimuleerd door de
tentoonstelling rijd ik terug naar huis, en daar aangekomen ga ik
rechtstreeks naar mijn atelier en neem er mijn penselen en verf.
Blauw, geel, rood, zwart en wit. Meer heb ik niet nodig. Alle
mogelijk denkbare kleuren kunnen hiermee gevormd worden. Ik ga aan de
slag en ben zo gefocust dat ik de tijd uit het oog verlies. Robin
moest in de namiddag naar de stad, maar ik ben nog bezig wanneer ik
zijn voetstappen in de gang hoor. Ik schrik op. Binnen een uurtje
zouden we al moeten vertrekken voor ons etentje en ik zit onder de
verfplekken. Ik zet mijn verfspullen aan de kant en loop hem
tegemoet. Na een kus en een kort verslag van onze dag vraagt hij of
ik hem iets kan geven voor zijn maag. Dat hoeft hij geen twee keer te
vragen. Ik heb een paar maand geleden een korte cursus gevolgd over
plant- en kruidenkunde, iets dat me altijd heeft geïnteresseerd. Als
kind zocht ik al kruiden in de tuin en bewaarde ze in potjes waar ik
zorgvuldig de naam van elke soort opschreef. Intussen heb ik hier een
opslagplekje met een voorraad kruiden voor elk mogelijk gebruik. En het heeft al zijn nut bewezen; sinds ik Robins hoofdpijn
heb kunnen verzachten met lavendelolie vertrouwt hij me voor elk
kwaaltje. Ik som snel een aantal middeltjes op, intussen denkend wat ik zou aantrekken voor straks. Iets subtiels in
Robins manier van doen geeft me het gevoel dat vanavond belangrijk
is. Nouja, misschien beeld ik me maar dingen in. Snel ren ik naar boven om iets te zoeken en me op te
frissen.
“Darling, I’d
like to take a quick shower before we go. Do you need the bathroom?”
Lap. Dat komt ongelegen. Robin zou zich
normaal niet druk maken om een douche te nemen voor een simpel
etentje, en net nu moet dat wel zo zijn.
----------------
Keep posted voor het vervolg!
Goedele *
maandag 7 juli 2014
Favourite things
There’s a paradise in my head.
In my own little world
filled with blossoms, spring flowers
little sparks of fairydust
scents of gold roses and peaches
and tropical flowers
I hear the trickling of a fountain
Then a little curtain of ivy
over a small gateway
Another space reveals itself
white tables and chairs
balloons in rays of colours
big cakes and Sunday dresses
people laughing
watching me dance with ribbons in my hair
---------
There is perfume in the air
scents of heaven
are dancing around the garden
Is there a man called Robin?
He takes me by the hand
I can see the smile on his face
We lie happily
Flowers are growing in our hands
----------
Hello everyone!
It's been a little while, I have been very busy and will be even more for the next couple of weeks... But for now, a small post to keep us going.
'There's a paradise in my head'... Whenever life can get a bit hard on you and you're feeling down or stressed out, there is one particular way that's very effective. Maria of the Sound of Music already knew it: when I'm feeling sad, I simply remember my favourite things!
What is even more effective though, is to have a particular place in your mind, where you can always come back to when you feel bad. The imagination is very powerful! It has actually been scientifically proven (as I vaguely remember reading somewhere) that imagining being in a certain place is as good for you as actually being there, because you brain cannot make the difference (we are talking of the mental benefits, not the physical ones; it's natural that your skin won't be able to soak up vitamin D or get a tan).
So start visualising the most amazing place you can possibly think of, make it as real and detailed as possible and imagine wandering around in it... Amazing, right?
Simply thinking of little things that make you happy can already help as well, though, because it can call up nice memories (which is just as beneficial as imagining new places), or it can make you get up and do something nice.
Here's a list of some of my favourite things:
-Fresh dew on spring blossoms
-The smell of roses
-A large cup of hot chocolate or tea after a walk in the rain
- A well-meant compliment by a friend or stranger
-A hug
-A hot bath after a long day
-The thrill of a perfect landscape view
-Going for a swim in the sea during summer
-New books
-Costume dramas
-A cup of delicious frozen yoghurt
-A new shade of nail polish
-Walking into a friend unexpectedly
-Cats
-This language
-Little cottages and lovely gardens
-The smell of oil paint
-When shopping, finding exactly what you were looking for for a bargain
-Ruffling someone's hair
-Colours and prints
-Light
-Tiny things of loveliness
-Getting a text message
-Walking in nature and being amazed at its beauty, having to stop still to drink it all in
-Laughing
-The feeling of sitting on a horse's back
-Looking at someone and realising they are thinking the same thing
-Working in the garden, growing your own herbs and fruits
-The smell of the rain in summer
-Watching an old favourite movie when you're ill
-Discovering new lovely places by accident
Do you recognise any of the thrills these things give me? What are your favourite things?
I could do a more thorough post about the different things you can do to counter negative thoughts or emotions. I got a lot out of Inner Strenght by Anselm Grün, which I have mentioned before already.
Well, time to get back to my thesis now, but I have plenty of ideas already for new, very interesting posts in a few weeks' time, so you can already look forward to that! ;)
Love,
Goedele *
zondag 22 juni 2014
Dreams #2
Hallo!
Ik had het vervolg beloofd op mijn verhaal... Hier is het dan.
Ik besef meer en meer dat veel dingen veranderd zijn, zoals mijn beroepskeuze, ook al ligt het er niet ver van, maar ook de keuze in woonplaats en levensstijl is veranderd. Ik beloof dat er een tweede, vernieuwde versie komt na deze. :) After all, what's more fun than writing about your dreams without restrictions?
Mijn leven binnen vijf jaar.
Ineens voel ik armen rond me. Robin. Ik draai me om en voel de kus op mijn lippen.
"I didn't startle you, did I?"
Ohja, mijn vriend is Brits. Een mens mag dromen.
Samen zetten we het ontbijt klaar aan de picnictafel buiten: vers fruit, yoghurt, cornflakes, een pot thee.
"You haven't forgotten about our date tonight, I hope?"
Ik glimlach. Dit is het fijne aan onze relatie: we blijven manieren vinden om het onverwachtse en spannende te verwerken in ons dagelijks leven. Een dagje Ardennen, museums, dans,... Het is altijd een verrassing.
Ik denk hier even later nog over na terwijl ik in mijn elektrisch autootje naar mijn uitgever in Bugge rijd. Het is niet erg ver, we wonen aan de rand van Sint-Andries. Hier is er nog veel groen, maar toch is het stadsleven niet veraf. De bouw was een kostelijke aangelegenheid, maar we hebben hopelijk de rest van ons leven samen om de lening af te betalen. En ik heb hier echt al mijn plaatsje gevonden. Ik werk hier vlakbij ook parttime in een museum voor mode, en volg een cursus fotografie en danslessen met vriendinnen die in de buurt wonen. Ik had oorspronkelijk veel getwijfeld of ik in Engeland zou komen wonen. Ik had er een stage gedaan en er ook mijn vriend leren kennen. Maar ik ging te veel moeten achterlaten, en mijn vriend had intussen een mogelijkheid om naar België te komen met zijn werk. Nu is mijn vriend de link tussen Engeland en mij. Hij ontwerpt tuinen voor belangrijke mensen en gelegenheden, en wordt nog vaak teruggevraagd in Engeland. Op die momenten, als ik zelf niet moet werken, ga ik vaak even mee over en weer. Intussen ben ik zelf connecties aan het maken met Engelse uitgevers, om daar ook boeken en gedichten uit te geven. Wat een droom! Ik parkeer mijn auto vlakbij het minnewater. Ik passeerde hier tot een jaar geleden nog om naar de les te komen in de kunstacademie. Intussen heb ik mijn diploma hogere graad schilderkunst behaald. Ongelofelijk wat ik daar allemaal geleerd heb. Ik vond het altijd heerlijk om naar die lessen te komen en mezelf even te verliezen in het werk en de kleuren. Ook nu houd ik er nog van om me af en toe terug te trekken in mijn atelier, de tuin of ergens in de natuur, om te schilderen en mijn hoofd te legen. Volgens Robin zou ik mijn werk moeten verkopen of tentoonstellen, maar dat hoeft voorlopig nog niet voor mij. Ik wil schilderen omdat ik het leuk vind, niet om er geld uit te slaan.
Intussen ben ik bij mijn uitgever aangekomen. Hij is vol lof over mijn nieuw verhaal. Ik zeg dat ik ook nog bezig ben aan een nieuwe gedichtenbundel en dat ik ook graag eens een kinderboek zou schrijven, in samenwerking met een illustrator. Misschien zal ik ooit mijn eigen illustraties kunnen maken. Een uur later ben ik weer buiten.
Hoe dan ook, realistisch of niet, het blijft heerlijk om te kunnen dromen over een toekomst vol regenbogen en roze wolken. Hoewel ik heb gemerkt dat ik het intussen al fijner vind om een realistischer beeld over de komende jaren van mijn leven te vormen. I guess I'm starting to grow up...
Maar dromen zal ik nooit afleren. :)
Tot snel lieve volgers,
Ik had het vervolg beloofd op mijn verhaal... Hier is het dan.
Ik besef meer en meer dat veel dingen veranderd zijn, zoals mijn beroepskeuze, ook al ligt het er niet ver van, maar ook de keuze in woonplaats en levensstijl is veranderd. Ik beloof dat er een tweede, vernieuwde versie komt na deze. :) After all, what's more fun than writing about your dreams without restrictions?
Mijn leven binnen vijf jaar.
Ineens voel ik armen rond me. Robin. Ik draai me om en voel de kus op mijn lippen.
"I didn't startle you, did I?"
Ohja, mijn vriend is Brits. Een mens mag dromen.
Samen zetten we het ontbijt klaar aan de picnictafel buiten: vers fruit, yoghurt, cornflakes, een pot thee.
"You haven't forgotten about our date tonight, I hope?"
Ik glimlach. Dit is het fijne aan onze relatie: we blijven manieren vinden om het onverwachtse en spannende te verwerken in ons dagelijks leven. Een dagje Ardennen, museums, dans,... Het is altijd een verrassing.
Ik denk hier even later nog over na terwijl ik in mijn elektrisch autootje naar mijn uitgever in Bugge rijd. Het is niet erg ver, we wonen aan de rand van Sint-Andries. Hier is er nog veel groen, maar toch is het stadsleven niet veraf. De bouw was een kostelijke aangelegenheid, maar we hebben hopelijk de rest van ons leven samen om de lening af te betalen. En ik heb hier echt al mijn plaatsje gevonden. Ik werk hier vlakbij ook parttime in een museum voor mode, en volg een cursus fotografie en danslessen met vriendinnen die in de buurt wonen. Ik had oorspronkelijk veel getwijfeld of ik in Engeland zou komen wonen. Ik had er een stage gedaan en er ook mijn vriend leren kennen. Maar ik ging te veel moeten achterlaten, en mijn vriend had intussen een mogelijkheid om naar België te komen met zijn werk. Nu is mijn vriend de link tussen Engeland en mij. Hij ontwerpt tuinen voor belangrijke mensen en gelegenheden, en wordt nog vaak teruggevraagd in Engeland. Op die momenten, als ik zelf niet moet werken, ga ik vaak even mee over en weer. Intussen ben ik zelf connecties aan het maken met Engelse uitgevers, om daar ook boeken en gedichten uit te geven. Wat een droom! Ik parkeer mijn auto vlakbij het minnewater. Ik passeerde hier tot een jaar geleden nog om naar de les te komen in de kunstacademie. Intussen heb ik mijn diploma hogere graad schilderkunst behaald. Ongelofelijk wat ik daar allemaal geleerd heb. Ik vond het altijd heerlijk om naar die lessen te komen en mezelf even te verliezen in het werk en de kleuren. Ook nu houd ik er nog van om me af en toe terug te trekken in mijn atelier, de tuin of ergens in de natuur, om te schilderen en mijn hoofd te legen. Volgens Robin zou ik mijn werk moeten verkopen of tentoonstellen, maar dat hoeft voorlopig nog niet voor mij. Ik wil schilderen omdat ik het leuk vind, niet om er geld uit te slaan.
Intussen ben ik bij mijn uitgever aangekomen. Hij is vol lof over mijn nieuw verhaal. Ik zeg dat ik ook nog bezig ben aan een nieuwe gedichtenbundel en dat ik ook graag eens een kinderboek zou schrijven, in samenwerking met een illustrator. Misschien zal ik ooit mijn eigen illustraties kunnen maken. Een uur later ben ik weer buiten.
Hoe dan ook, realistisch of niet, het blijft heerlijk om te kunnen dromen over een toekomst vol regenbogen en roze wolken. Hoewel ik heb gemerkt dat ik het intussen al fijner vind om een realistischer beeld over de komende jaren van mijn leven te vormen. I guess I'm starting to grow up...
Maar dromen zal ik nooit afleren. :)
Tot snel lieve volgers,
Goedele *
donderdag 19 juni 2014
woensdag 18 juni 2014
My personal story: 'I have a voice'
Voor Nederlands, scrollen aub!
It took me a little while to post again, but at the moment I am fully occupied with my thesis and combining this with a blog is not so easy. Actually I shouldn't even be spending my time to this right now. Anyway. I started writing this for myself, because it is something very personal, but I decided I did want to share it.
It is about a very important moment in my life, when I realised that I 'have a voice'.
--------
"What's the matter?"
"I don't know..."
As a child, I used to never be able to explain how I felt or why I was crying. I distinctly remember a moment like that when I was very little, and the person with me got mad at me because I couldn't tell her what was wrong. There was just something blocking me to speak out, or maybe even to get a grasp on my own feelings.
I used to be, and am a person who is really open, communicative and passionate. Yet, due to certain negative experiences in my life I grew more and more quiet, and wasn't able to express my pain. I felt desolated and my mind was overclouded with insecurity, self-reproaches, self-doubt, and lots, lots of anger. It was like a dark mask that held my butterfly personality down. All of this happened entirely unconsciously.
Recently though, a new light has come into my life and has shown the real me: a happy bubbly person, who likes enjoying life, laughing, blurting everything out honestly, embracing, crying, and sometimes being a little bossy. Some time ago something very important has happened to me. I suddenly felt a lot of deep emotions welling up that had been stuck since my childhood. For the first time, in one instance I was able to explain and express everything, just for myself. I realised: 'I have a voice!' It matters how I feel, I matter as a person. I have the right to express myself. This might sound very evident to a lot of people, but for me it's something I didn't feel for the biggest part of my life. Being able to feel it finally, it changed my whole being. I felt free, happy, strong and beautiful, all in one. I was able to express everything I thought and felt confident. I feel now that I am growing towards that new person more and more, the real me that has been shut away in my early childhood. I don't feel like a little girl anymore, insignificant or ugly or wrong. That dark mask that was pulled over my face, making me hunch and seed with anger inwardly, is getting weaker and weaker, and making way for the light on my face and the flowers in my heart. Even though I still have to fight a lot of negative thoughts, I am beginning to see the beauty in myself and beginning to believe in myself.
Now every one of us has this voice and this beauty. Every one has the right to be him/herself and to speak up for him/herself. We are all such beauties deep down, in the essence of our being. If for some this might be evident, for others it isn't at all. We all have been hurt at some stages in our life, and this may have had a light or heavy impact. But we need to realise, that this doesn't make us who we are. It only slowed us down, but we have to find the real us. That is who we are. I have read an amazing book about this, called Inner Strength by Anselm Grün. It tells about the 'divine me' and how to find it and gain strength from it. It was so inspiring for me, and the months following I actually experienced what was explained in it.
Actually I might make an entire blog post about it if some of you would like that.
So, this was quite a long one, but I really hope it means something to just a few of you, that would make me enormously happy.
I wish you a splendid day full of happy thoughts
xx
Goedele *
-----------------------------------------------
Het heeft eventjes geduurd voor de volgende post, maar een thesis moeten schrijven en een blog onderhouden is niet de beste combinatie. Dit is een vervolg op mijn eerste post.
------
"Wat scheelt er dan?"
"Ik weet het niet..."
Als kind had ik enorme moeite met het uitspreken van wat er scheelde. Ik herinner me zo’n moment nog toen ik heel klein was. Ik was aan het huilen maar ik kon gewoon niet zeggen wat er scheelde en de persoon waar ik bij was werd kwaad en ongeduldig omdat ik het niet kon zeggen, maar er zat gewoon iets geblokkeerd in mij.
En iedereen heeft die stem, en die schoonheid. Iedereen heeft het recht om zichzelf te zijn en voor zichzelf op te komen. We zijn allemaal zo'n parels vanbinnen, in het diepste van onszelf. Voor sommigen is dit misschien logisch, maar voor anderen is het dat absoluut niet. We zijn allemaal gekwetst op bepaalde momenten in ons leven en dat kan een al dan niet zware impact gehad hebben. Maar we moeten beseffen dat dit ons niet maakt tot wie we zijn. Het heeft gezorgd voor hindernissen, maar het heeft ons niet bepaald. We moeten de echte zelf gaan zoeken. Ik heb hier een heel interessant boek over gelezen, Innerlijke Kracht van Anselm Grün. Het vertelt over de 'goddelijke ik' en hoe het te vinden en er kracht uit te putten. Het heeft mij enorm geïnspireerd!
Misschien doe ik er een volledige blogpost over als daar interesse naar is.
Dit is een redelijk lange tekst geworden, maar het is op dit moment enorm belangrijk voor mij. Ik hoop echt dat er toch een paar er iets aan hebben, daar zou ik al enorm blij mee zijn.
Ik wens jullie allemaal een heel mooie dag vol happy gedachten en fijne momentjes,
xx
Goedele *
It took me a little while to post again, but at the moment I am fully occupied with my thesis and combining this with a blog is not so easy. Actually I shouldn't even be spending my time to this right now. Anyway. I started writing this for myself, because it is something very personal, but I decided I did want to share it.
It is about a very important moment in my life, when I realised that I 'have a voice'.
--------
"What's the matter?"
"I don't know..."
As a child, I used to never be able to explain how I felt or why I was crying. I distinctly remember a moment like that when I was very little, and the person with me got mad at me because I couldn't tell her what was wrong. There was just something blocking me to speak out, or maybe even to get a grasp on my own feelings.
I used to be, and am a person who is really open, communicative and passionate. Yet, due to certain negative experiences in my life I grew more and more quiet, and wasn't able to express my pain. I felt desolated and my mind was overclouded with insecurity, self-reproaches, self-doubt, and lots, lots of anger. It was like a dark mask that held my butterfly personality down. All of this happened entirely unconsciously.
Recently though, a new light has come into my life and has shown the real me: a happy bubbly person, who likes enjoying life, laughing, blurting everything out honestly, embracing, crying, and sometimes being a little bossy. Some time ago something very important has happened to me. I suddenly felt a lot of deep emotions welling up that had been stuck since my childhood. For the first time, in one instance I was able to explain and express everything, just for myself. I realised: 'I have a voice!' It matters how I feel, I matter as a person. I have the right to express myself. This might sound very evident to a lot of people, but for me it's something I didn't feel for the biggest part of my life. Being able to feel it finally, it changed my whole being. I felt free, happy, strong and beautiful, all in one. I was able to express everything I thought and felt confident. I feel now that I am growing towards that new person more and more, the real me that has been shut away in my early childhood. I don't feel like a little girl anymore, insignificant or ugly or wrong. That dark mask that was pulled over my face, making me hunch and seed with anger inwardly, is getting weaker and weaker, and making way for the light on my face and the flowers in my heart. Even though I still have to fight a lot of negative thoughts, I am beginning to see the beauty in myself and beginning to believe in myself.
Now every one of us has this voice and this beauty. Every one has the right to be him/herself and to speak up for him/herself. We are all such beauties deep down, in the essence of our being. If for some this might be evident, for others it isn't at all. We all have been hurt at some stages in our life, and this may have had a light or heavy impact. But we need to realise, that this doesn't make us who we are. It only slowed us down, but we have to find the real us. That is who we are. I have read an amazing book about this, called Inner Strength by Anselm Grün. It tells about the 'divine me' and how to find it and gain strength from it. It was so inspiring for me, and the months following I actually experienced what was explained in it.
Actually I might make an entire blog post about it if some of you would like that.
So, this was quite a long one, but I really hope it means something to just a few of you, that would make me enormously happy.
I wish you a splendid day full of happy thoughts
xx
Goedele *
-----------------------------------------------
Het heeft eventjes geduurd voor de volgende post, maar een thesis moeten schrijven en een blog onderhouden is niet de beste combinatie. Dit is een vervolg op mijn eerste post.
------
"Wat scheelt er dan?"
"Ik weet het niet..."
Als kind had ik enorme moeite met het uitspreken van wat er scheelde. Ik herinner me zo’n moment nog toen ik heel klein was. Ik was aan het huilen maar ik kon gewoon niet zeggen wat er scheelde en de persoon waar ik bij was werd kwaad en ongeduldig omdat ik het niet kon zeggen, maar er zat gewoon iets geblokkeerd in mij.
Als een open, gevoelig en passioneel kind wou ik heel veel overbrengen, maar ik ben in het merendeel van de tijd op een muur gestoten van onbegrip. Hierdoor, en door een specifiek pijnlijk moment in mijn kindertijd is er een enorme opstandigheid in mij gegroeid, en met de jaren merkte ik meer en meer dat ik die niet echt kon uiten. Het was bij ons thuis best om gewoon stil en sereen te zijn, en ik kon mijn eigen heftige gevoelens niet plaatsen. Ik werd er bang van en stak het heel diep weg. Ik voelde mij overschaduwd door een masker van zelfverwijt, opstandigheid, onzekerheid, het gevoel dat ik niet goed was, enz. Dit gebeurde allemaal onbewust.
Recent echter is er een nieuw licht in mijn leven gekomen die de echte, mooie kant van mezelf heeft getoond. Ik ben niet stil. Ik ben een levensgenieter. Ik hou ervan te rennen en te lachen en alles er eerlijk uit te flappen en te omhelzen en huilen en soms eens een beetje bazig te zijn. Een tijdje geleden had ik voor het eerst een moment waarop ik mijn emoties kon plaatsen en uitdrukken. En toen besefte ik dat het oké was om die gevoelens te hebben. Ik besefte dat ik een stem had, dat ik er was als persoon, dat het er toe deed hoe ik mij voelde. Dat kan heel logisch klinken voor velen maar ik heb het grootste deel van mijn leven het omgekeerde geleerd, of aangenomen. Tot zo'n besef komen had een enorme impact op me en ik voelde me een ander mens: vrij, gelukkig, vol zelfvertrouwen. Ik merk nu dat ik dichter en dichter bij de nieuwe ik kom. Ik voel mij niet langer als een klein kind, onbelangrijk of lelijk of verkeerd. Dat donkere masker dat me gebukt deed gaan in zelfverwijt is meer en meer aan het verdwijnen en het maakt plaats voor het licht in mijzelf. Langzaamaan begin ik mijn schoonheid te zien en te geloven in mezelf, ook al verval ik nog zo gemakkelijk in negatieve gedachten.
Recent echter is er een nieuw licht in mijn leven gekomen die de echte, mooie kant van mezelf heeft getoond. Ik ben niet stil. Ik ben een levensgenieter. Ik hou ervan te rennen en te lachen en alles er eerlijk uit te flappen en te omhelzen en huilen en soms eens een beetje bazig te zijn. Een tijdje geleden had ik voor het eerst een moment waarop ik mijn emoties kon plaatsen en uitdrukken. En toen besefte ik dat het oké was om die gevoelens te hebben. Ik besefte dat ik een stem had, dat ik er was als persoon, dat het er toe deed hoe ik mij voelde. Dat kan heel logisch klinken voor velen maar ik heb het grootste deel van mijn leven het omgekeerde geleerd, of aangenomen. Tot zo'n besef komen had een enorme impact op me en ik voelde me een ander mens: vrij, gelukkig, vol zelfvertrouwen. Ik merk nu dat ik dichter en dichter bij de nieuwe ik kom. Ik voel mij niet langer als een klein kind, onbelangrijk of lelijk of verkeerd. Dat donkere masker dat me gebukt deed gaan in zelfverwijt is meer en meer aan het verdwijnen en het maakt plaats voor het licht in mijzelf. Langzaamaan begin ik mijn schoonheid te zien en te geloven in mezelf, ook al verval ik nog zo gemakkelijk in negatieve gedachten.
En iedereen heeft die stem, en die schoonheid. Iedereen heeft het recht om zichzelf te zijn en voor zichzelf op te komen. We zijn allemaal zo'n parels vanbinnen, in het diepste van onszelf. Voor sommigen is dit misschien logisch, maar voor anderen is het dat absoluut niet. We zijn allemaal gekwetst op bepaalde momenten in ons leven en dat kan een al dan niet zware impact gehad hebben. Maar we moeten beseffen dat dit ons niet maakt tot wie we zijn. Het heeft gezorgd voor hindernissen, maar het heeft ons niet bepaald. We moeten de echte zelf gaan zoeken. Ik heb hier een heel interessant boek over gelezen, Innerlijke Kracht van Anselm Grün. Het vertelt over de 'goddelijke ik' en hoe het te vinden en er kracht uit te putten. Het heeft mij enorm geïnspireerd!
Misschien doe ik er een volledige blogpost over als daar interesse naar is.
Dit is een redelijk lange tekst geworden, maar het is op dit moment enorm belangrijk voor mij. Ik hoop echt dat er toch een paar er iets aan hebben, daar zou ik al enorm blij mee zijn.
Ik wens jullie allemaal een heel mooie dag vol happy gedachten en fijne momentjes,
xx
Goedele *
zaterdag 14 juni 2014
Dreams.
Hallo!
Ik geloof er vast in dat dromen hebben een van de belangrijkste voorwaarden zijn om gelukkig te leven. Je dromen vertellen je zoveel over het positieve deel van jezelf. Het is zo belangrijk om je af en toe af te vragen: 'Wat wil ik in mijn leven binnen een aantal jaar? Wat zijn mijn verwachtingen van het leven?' En dan die dromen na te jagen en te geloven dat ze echt kunnen worden.
Een tijdje geleden kreeg ik de opdracht van iemand om te schrijven over 'mijn leven binnen vijf jaar'. Ik las het onlangs opnieuw en het viel mij op dat ik meteen weer gelukkig werd door eraan te denken, en ook dat een aantal details intussen alweer veranderd waren. Ik geef jullie een stukje mee, met het vaste voornemen om binnenkort een nieuwe versie te schrijven:
Mijn leven binnen vijf jaar.
Ik word wakker door het gezoem van mijn gsm. Geen alarmerend wekkergeschal voor mij. Ik verkies zacht en langzaam uit mijn dromen gehaald te worden. Half tien. Een vrije dag voor ons beiden vandaag. Ik draai me op mijn rug en kijk naar de persoon naast me, of wat er zichtbaar van is boven de lakens. Krullend bruin haar, donkere wimpers, een bruine wang, delicate mond. Ik laat mijn blik dalen. Sterke hals, gespierde rug. Ik buig me over mijn vriend Robin en geef hem een kus. Nog geen reactie. Ik spring uit bed en loop richting de ruime, ingebouwde douche. Ik heb een afspraak met mijn uitgever om 11u om mijn tweede kortverhaal door te nemen. Hopelijk wordt het opnieuw een succes. Na een heerlijk verkwikkende douche me citrus- en muntgeuren en een weldadige bodylotion loop ik terug naar onze kamer om kleren uit te zoeken in de loopkast. Ik ben in de bui voor mijn nieuw rood kleedje vandaag. Ik kijk nog eens naar het bed. Zie ik daar wat beweging? Ik loop toch al naar beneden langs de brede trap en schuif overal de grote gordijnen open. Het ziet er weer een prachtige dag uit, ik kan het niet laten om even de tuin in te stappen langs het schuifvenster. De tuin is helemaal aangelegd door Robin. Het huis ook trouwens. Het is nog niet helemaal klaar, maar een maand geleden zijn we hier toch al komen intrekken. Het is het huis van mijn dromen: ruim, maar gezellig. Shakespearean style, compleet met rieten dak en houten balken. En deze tuin maakt het helemaal compleet. Ik beweeg mij langs de kerselaren, richting de rozentuin. Halverwege blijf ik even staan om het betoverende zicht volledig in me op te nemen. Ik sluit mijn ogen en geniet van het zonlicht op mijn oogleden. Ineens voel ik armen rond me. Robin. Ik draai me om en voel de kus op mijn lippen.
-------
Wil je het vervolg graag weten?
Wat zijn jullie dromen? I would love to know!
Kus
Goedele *
Ik geloof er vast in dat dromen hebben een van de belangrijkste voorwaarden zijn om gelukkig te leven. Je dromen vertellen je zoveel over het positieve deel van jezelf. Het is zo belangrijk om je af en toe af te vragen: 'Wat wil ik in mijn leven binnen een aantal jaar? Wat zijn mijn verwachtingen van het leven?' En dan die dromen na te jagen en te geloven dat ze echt kunnen worden.
Een tijdje geleden kreeg ik de opdracht van iemand om te schrijven over 'mijn leven binnen vijf jaar'. Ik las het onlangs opnieuw en het viel mij op dat ik meteen weer gelukkig werd door eraan te denken, en ook dat een aantal details intussen alweer veranderd waren. Ik geef jullie een stukje mee, met het vaste voornemen om binnenkort een nieuwe versie te schrijven:
Mijn leven binnen vijf jaar.
Ik word wakker door het gezoem van mijn gsm. Geen alarmerend wekkergeschal voor mij. Ik verkies zacht en langzaam uit mijn dromen gehaald te worden. Half tien. Een vrije dag voor ons beiden vandaag. Ik draai me op mijn rug en kijk naar de persoon naast me, of wat er zichtbaar van is boven de lakens. Krullend bruin haar, donkere wimpers, een bruine wang, delicate mond. Ik laat mijn blik dalen. Sterke hals, gespierde rug. Ik buig me over mijn vriend Robin en geef hem een kus. Nog geen reactie. Ik spring uit bed en loop richting de ruime, ingebouwde douche. Ik heb een afspraak met mijn uitgever om 11u om mijn tweede kortverhaal door te nemen. Hopelijk wordt het opnieuw een succes. Na een heerlijk verkwikkende douche me citrus- en muntgeuren en een weldadige bodylotion loop ik terug naar onze kamer om kleren uit te zoeken in de loopkast. Ik ben in de bui voor mijn nieuw rood kleedje vandaag. Ik kijk nog eens naar het bed. Zie ik daar wat beweging? Ik loop toch al naar beneden langs de brede trap en schuif overal de grote gordijnen open. Het ziet er weer een prachtige dag uit, ik kan het niet laten om even de tuin in te stappen langs het schuifvenster. De tuin is helemaal aangelegd door Robin. Het huis ook trouwens. Het is nog niet helemaal klaar, maar een maand geleden zijn we hier toch al komen intrekken. Het is het huis van mijn dromen: ruim, maar gezellig. Shakespearean style, compleet met rieten dak en houten balken. En deze tuin maakt het helemaal compleet. Ik beweeg mij langs de kerselaren, richting de rozentuin. Halverwege blijf ik even staan om het betoverende zicht volledig in me op te nemen. Ik sluit mijn ogen en geniet van het zonlicht op mijn oogleden. Ineens voel ik armen rond me. Robin. Ik draai me om en voel de kus op mijn lippen.
-------
Wil je het vervolg graag weten?
Wat zijn jullie dromen? I would love to know!
Kus
Goedele *
True Beauty
Beauty is not the perfect shape or colour. True beauty shows the inner light of life. True beauty brings happiness.
Het leven van een net iets gevoeliger iemand/ The life of a somewhat more sensitive person
Hallo allen, welkom op mijn blog!
For English, scroll down please!
Ik probeer hier al maanden aan te beginnen en op de een of andere manier wou het maar niet lukken. Maar nu begin ik er serieus aan. De titel van deze post is 'het leven van een net iets gevoeliger iemand'. Het is namelijk niet de bedoeling dat dit een gewone blog wordt over mode of lifestyle, met een focus op uiterlijkheden. Niet dat ik niet enorm veel houd van mooie dingen, maar ik wil nog iets meer dan dat kunnen aanbieden.
Het leven van een net iets gevoeliger iemand, mijzelf, Goedele, heeft al langs veel hachelijke wegen geleid. Na een burnout drie jaar geleden, op mijn 20e (!) was heel mijn leven dooreengeschud. Ervoor dacht ik dat het belangrijk was om veel nieuwe 'vrienden' te maken op feestjes door vooral stoer over te komen. Maar ik had geen idee van wie ik echt was. Ik hield een masker voor en elke avond die ik alleen moest doorbrengen was een marteling. Ik probeerde de leegte te vullen met anderen, verliefdheden, feestjes, internet. Tot ik merkte dat niets hielp. Integendeel, de leegte groeide alleen maar en ik pijnigde mezelf onbewust tot mijn lichaam me liet weten dat ik mijn grenzen overschreden had.
Het heeft me een jaar gekost om er lichamelijk weer bovenop te komen, en nog eens anderhalf jaar om te beseffen dat ik eindelijk aandacht moest schenken aan de echte ik met de pijn van kwetsuren die ik al sinds mijn kinderjaren had genegeerd. En eindelijk, na drie jaar, begin ik mezelf te vinden en sta ik open voor wie ik echt ben, met de vaak intensere gevoelens van een gevoelig persoon, ofte Hyper Sensitive Person. Want alles moet tegenwoordig een benaming hebben. Drie jaar later heb ik zoveel geleerd over mezelf en over wat echt belangrijk is in het leven en waarom ik me er altijd van afgesloten voelde. Met veel hulp van buiten- en vooral van bovenaf heb ik mezelf gevonden en kan ik eindelijk oog hebben voor de mooie dingen en het echt-zijn.
Omdat ik maar al te goed weet hoe het kan voelen om het licht niet meer te zien en je helemaal verlaten te voelen, om niet meer te weten wat gedaan, om zo diep te voelen en geen begrip te krijgen en niet te weten wat ermee gedaan, een gemis en een pijn te voelen diep vanbinnen en het niet opgelost krijgen, wil ik deze blog aanbieden als een klein lichtje in deze wereld. Want: de mooiste en grootste les die gekregen heb, is dat het leven fantastisch mooi is. We moeten ons alleen weer bewust worden van het licht rond ons en vooral in ons.
Ik hoop dat ik niet overkom alsof ik het allemaal veel beter weet dan anderen. Ik wil vooral overbrengen wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren en me zo enorm geholpen heeft. Ik wil vooral een beetje schoonheid brengen, en als het kan, een beetje virtuele liefde verspreiden. Laat zeker weten als je enige tips voor me hebt of vragen, ik ben nog helemaal nieuw in de blogwereld. :)
Ik ben ook nog niet zeker of ik zal blijven in Nederlands en Engels schrijven aangezien dat dubbel werk is. Misschien wissel ik af of misschien schakel ik over naar volledig Engels, tenzij daar bezwaren tegen zijn.
Dikke kus
Goedele *
---------------
I have been trying to start setting up this blog for months now, and I just couldn't bring myself to it. But now I am finally going for it. The title of this post is 'The life of a somewhat more sensitive person'. I don't mean to make this blog like there are so many already, about lifestyle and beauty and all possible things that are focused on making you look more perfect from the outside. To be honest, I was tempted once to make a blog exactly like that, but that was before life learned me some lessons.
The life of this more sensitive person, myself, Goedele, has suffered many storms by now. After having been stuck home for some time with a burnout three years ago, when I was 20 (!), my whole life was turned upside down. Before that, I let my happiness depend on how many new 'friends' I had made by going to parties and being a real tough girl, squandering stories about my gangster acts from the past. But I had no idea who I truly was. The real me hided behind a mask, and every night I was alone by myself was like torture. I tried to fill up the emptiness I felt with boys, parties, internet,... but in the end nothing helped. On the contrary, it simply got worse because I forced myself into being someone else, until one day my body told me I had crossed my limits.
It took me about a year to get better physically, and another year and a half to realise that I had to have a look inside myself and give some attention to feelings that I had been blocking since I was a child. Finally, then, after three years, I can feel now that I am truly starting to find and accept myself as I am. I can see that I am beautiful as a person, with everything I feel and experience as a Hyper Sensitive Person - because everything has a name now. Three years later, with a lot of help from others and from Above, I have learned so much about myself and what is really important in life and why I always used to feel cut off. I can finally see how amazing life can be and how important it is to be real.
Because I very well know what it is like to feel lost in the darkness, to feel cut off from the light, to be entirely alone, to be misunderstood, to feel so deep and not to know what to do with it, I would like to offer this blog as a little light for everyone who needs it. Because everyone equally deserves it. I do not claim to be any wiser than others, but I just want to share the beautiful messages I have received, and the new outlook I have on life. Because the biggest lesson I learned was that life is so beautiful. We just have to be aware of the light again, around us and most of all, inside of us.
I hope I will be able to pass this over and share a little bit of love on the internet. :) Please let me know if you have any tips for me or questions, I am very new to the world of bloggers!
Lots of love,
Goedele *
For English, scroll down please!
Ik probeer hier al maanden aan te beginnen en op de een of andere manier wou het maar niet lukken. Maar nu begin ik er serieus aan. De titel van deze post is 'het leven van een net iets gevoeliger iemand'. Het is namelijk niet de bedoeling dat dit een gewone blog wordt over mode of lifestyle, met een focus op uiterlijkheden. Niet dat ik niet enorm veel houd van mooie dingen, maar ik wil nog iets meer dan dat kunnen aanbieden.
Het leven van een net iets gevoeliger iemand, mijzelf, Goedele, heeft al langs veel hachelijke wegen geleid. Na een burnout drie jaar geleden, op mijn 20e (!) was heel mijn leven dooreengeschud. Ervoor dacht ik dat het belangrijk was om veel nieuwe 'vrienden' te maken op feestjes door vooral stoer over te komen. Maar ik had geen idee van wie ik echt was. Ik hield een masker voor en elke avond die ik alleen moest doorbrengen was een marteling. Ik probeerde de leegte te vullen met anderen, verliefdheden, feestjes, internet. Tot ik merkte dat niets hielp. Integendeel, de leegte groeide alleen maar en ik pijnigde mezelf onbewust tot mijn lichaam me liet weten dat ik mijn grenzen overschreden had.
Het heeft me een jaar gekost om er lichamelijk weer bovenop te komen, en nog eens anderhalf jaar om te beseffen dat ik eindelijk aandacht moest schenken aan de echte ik met de pijn van kwetsuren die ik al sinds mijn kinderjaren had genegeerd. En eindelijk, na drie jaar, begin ik mezelf te vinden en sta ik open voor wie ik echt ben, met de vaak intensere gevoelens van een gevoelig persoon, ofte Hyper Sensitive Person. Want alles moet tegenwoordig een benaming hebben. Drie jaar later heb ik zoveel geleerd over mezelf en over wat echt belangrijk is in het leven en waarom ik me er altijd van afgesloten voelde. Met veel hulp van buiten- en vooral van bovenaf heb ik mezelf gevonden en kan ik eindelijk oog hebben voor de mooie dingen en het echt-zijn.
Omdat ik maar al te goed weet hoe het kan voelen om het licht niet meer te zien en je helemaal verlaten te voelen, om niet meer te weten wat gedaan, om zo diep te voelen en geen begrip te krijgen en niet te weten wat ermee gedaan, een gemis en een pijn te voelen diep vanbinnen en het niet opgelost krijgen, wil ik deze blog aanbieden als een klein lichtje in deze wereld. Want: de mooiste en grootste les die gekregen heb, is dat het leven fantastisch mooi is. We moeten ons alleen weer bewust worden van het licht rond ons en vooral in ons.
Ik hoop dat ik niet overkom alsof ik het allemaal veel beter weet dan anderen. Ik wil vooral overbrengen wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren en me zo enorm geholpen heeft. Ik wil vooral een beetje schoonheid brengen, en als het kan, een beetje virtuele liefde verspreiden. Laat zeker weten als je enige tips voor me hebt of vragen, ik ben nog helemaal nieuw in de blogwereld. :)
Ik ben ook nog niet zeker of ik zal blijven in Nederlands en Engels schrijven aangezien dat dubbel werk is. Misschien wissel ik af of misschien schakel ik over naar volledig Engels, tenzij daar bezwaren tegen zijn.
Dikke kus
Goedele *
---------------
I have been trying to start setting up this blog for months now, and I just couldn't bring myself to it. But now I am finally going for it. The title of this post is 'The life of a somewhat more sensitive person'. I don't mean to make this blog like there are so many already, about lifestyle and beauty and all possible things that are focused on making you look more perfect from the outside. To be honest, I was tempted once to make a blog exactly like that, but that was before life learned me some lessons.
The life of this more sensitive person, myself, Goedele, has suffered many storms by now. After having been stuck home for some time with a burnout three years ago, when I was 20 (!), my whole life was turned upside down. Before that, I let my happiness depend on how many new 'friends' I had made by going to parties and being a real tough girl, squandering stories about my gangster acts from the past. But I had no idea who I truly was. The real me hided behind a mask, and every night I was alone by myself was like torture. I tried to fill up the emptiness I felt with boys, parties, internet,... but in the end nothing helped. On the contrary, it simply got worse because I forced myself into being someone else, until one day my body told me I had crossed my limits.
It took me about a year to get better physically, and another year and a half to realise that I had to have a look inside myself and give some attention to feelings that I had been blocking since I was a child. Finally, then, after three years, I can feel now that I am truly starting to find and accept myself as I am. I can see that I am beautiful as a person, with everything I feel and experience as a Hyper Sensitive Person - because everything has a name now. Three years later, with a lot of help from others and from Above, I have learned so much about myself and what is really important in life and why I always used to feel cut off. I can finally see how amazing life can be and how important it is to be real.
Because I very well know what it is like to feel lost in the darkness, to feel cut off from the light, to be entirely alone, to be misunderstood, to feel so deep and not to know what to do with it, I would like to offer this blog as a little light for everyone who needs it. Because everyone equally deserves it. I do not claim to be any wiser than others, but I just want to share the beautiful messages I have received, and the new outlook I have on life. Because the biggest lesson I learned was that life is so beautiful. We just have to be aware of the light again, around us and most of all, inside of us.
I hope I will be able to pass this over and share a little bit of love on the internet. :) Please let me know if you have any tips for me or questions, I am very new to the world of bloggers!
Lots of love,
Goedele *
Abonneren op:
Posts (Atom)