Schoonheid die vanbinnen zit

Jezelf leren accepteren zoals je bent en je bewust worden van innerlijke schoonheid.

Het is niet altijd gemakkelijk in onze maatschappij: alles om ons heen vertelt ons tegenwoordig dat we perfect moeten zijn en leven. Lijden mag niet meer zichtbaar zijn langs de buitenkant, maar wordt diep weggestoken. Die scheiding tussen wat er binnen in de mens zit en gebeurt en wat langs de buitenkant mag of moet getoond worden, is gevaarlijk om verschillende redenen. Ten eerste, het is taboe om je gevoelens direct te uiten en er wordt te veel opgekropt. Mensen durven zich niet meteen uit te spreken over dingen en houden het voor zichzelf tot de bom barst. Vooral de negatieve gevoelens: kwaadheid, verdriet, angst,  ziekte, omdat die dingen niet meer gezien willen worden, maar zelfs tekenen van grote vreugde of liefde worden niet altijd aanvaard. Ten tweede, doordat de focus te veel op uiterlijke schoonheid ligt, vergeet je al te gemakkelijk dat de echte schoonheid van binnenuit komt. Die enorme focus op uiterlijkheden is vaak door een gemis aan geluk, iets dat moet gecompenseerd worden. Gemis zorgt voor onzekerheid, en die onzekerheid wordt weggewerkt door uiterlijke schijn: een perfecte huid, perfecte wimpers, perfecte lippen, de perfecte schoen. Die dingen kunnen je eventjes wat beter doen voelen, maar uiteindelijk maken ze je niet echt gelukkig. Daarom is het zo belangrijk om bewust te worden van je innerlijke schoonheid. (Kleine nuancering: ik zeg niet dat elke vorm van mode etc. verkeerd is, want ik hou er zelf enorm van. Maar ik merk heel snel hoe ik, perfectionist die ik ben, als ik me slecht voel ook gemakkelijk kan vervallen in overdreven aandacht voor het uiterlijke. Vandaar dat ik dit ook schrijf; ik ben mij er zelf enorm van bewust!)

Innerlijke schoonheid is een resultaat van liefde, waaruit we allemaal voortgekomen zijn. Die kern van liefde zorgt dat iedereen vanbinnen mooi is. Het is alleen vaak niet gemakkelijk om bij die kern van jezelf te geraken, of je er voldoende bewust van te zijn.
De twee aspecten van scheiding tussen innerlijk en uiterlijk vallen ook samen met elkaar. Je kan pas echt gelukkig zijn met jezelf als je het volledig toelaat, naar jezelf en naar anderen toe. En het strafste is dat anderen je ook meer zullen appreciëren als je eerlijk jezelf bent. Ik geef zelf toe dat ik daar enorm mee geworsteld heb en het nog steeds heel moeilijk vind, zeker in bepaalde situaties. Durven jezelf zijn heeft veel te maken met hoe anderen je tijdens je opvoeding hebben doen voelen over jezelf. We kunnen soms veel het gevoel gekregen hebben niet aanvaard te zijn, ook al was dat misschien wel zo. Er zijn sowieso altijd dingen die anderen in je appreciëren, maar dat wordt veel te weinig uitgesproken. Vraag eens aan je beste vrienden waarom ze graag rond je zijn, en wat ze vinden dat je grootste talenten en kwaliteiten zijn, als je ze zelf eventjes niet meer ziet. Wees je echt bewust dat die dingen in je mooi zijn en dat je er trots op mag zijn! En geef dan op jouw beurt eens complimenten aan anderen. Wacht, laten we eens kijken of we een ketting kunnen beginnen. Wie dit gelezen heeft, laat iets weten in een berichtje of reactie en ik geef je een compliment. Dan geef jij op jouw beurt complimenten aan iemand anders, en die moet hetzelfde doen. Zou het werken? Complimenten geven betekent het mooie in de ander zien. Op diezelfde manier kan je ook jezelf complimenten geven, of heel ontvankelijk zijn voor positieve woorden van anderen, om het mooie in jezelf te zien.

Allehup... Daar gaan we dan! Let's spread some light...


Goedele *

Dreams #4

Het voorlaatste deel van mijn klein verhaaltje!

----------

Uiteindelijk geraken we net op tijd de deur uit voor onze reservatie. Glimlachend stap ik in de auto van mijn vriend: een Mercedes Benz E-klasse. Die op mijn aandringen binnenkort verkocht zal worden en vervangen door een tweede elektrische wagen. Niet dat ik niet van deze auto houd, integendeel. Dit is al sinds mijn kindertijd mijn lievelingsmodel geweest. Maar het milieu gaat voor alles. En net nu het netwerk van elektriciteitsopladers eindelijk uitgebreid is en de overheid aankopen van elektrische wagens steunt, zijn de mogelijkheden immens geworden. Tussen deze gedachten door kijk ik even naar het passerende natuurlandschap. Wacht even. Dit is niet Brugge. Waar zitten we? Dit is niet de juiste weg.

"Hold on a sec, where are we going?"

Ik ben nog meer verward door de reactie van Robin, die enkel glimlacht. Van de schok vergeet ik even Engels te spreken. Niet dat dat echt hoeft.

"Wat ben je van plan? Gaan we niet naar Tajmahal?"

Opnieuw enkel een glimlach.

"You'll see."

Ik houd niet erg van verrassingen. Dan heb ik geen controle meer over de situatie. Maar ik vertrouw Robin genoeg om niet te gaan panikeren.

"Come on, tell me!"

Hij weet hoezeer ik dit niet leuk vind, en lijkt er stiekem van te genieten. Maar zijn geruststellende knipoog is genoeg voor mij. Ik merk intussen dat we richting Frankrijk rijden. Een uur later rijden we af richting Calais. Calais! Ik begrijp er niets van. Heb ik iets gemist? Ben ik iets belangrijks vergeten, iets dat we te vieren hebben? Dat kan toch niet. Nog een halfuur later stopt Robin ineens en zegt:

"I'll have to blindfold you now, because we're nearly there. No worries, it's not for long!"

Voegt hij eraan toe bij het zien van mijn gezicht. Dit wordt wel heel spannend. Robin neemt mijn sjaal en knoopt het vast rond mijn hoofd. Hij spant de stof erg teder aan, zijn hoofd dicht bij het mijne. Ik word er even week van. Robin is echter alweer in nuchtere stemming en start de auto opnieuw. Ik voel dat hij draait en even later een klein wegje op rijdt. Een kwartier later houdt hij stil en begint in een posh accent te spreken.

"Madam, we have arrived at our destiny. Allow me to help you out of the carriage."

--------

Goedele *

Dreams #3

Hallo!

Het is een tijdje geleden, maar eindelijk, eindelijk heb ik weer eventjes tijd om mijn blog aan te pakken! Mijn herexamen is voorbij, en nu kan ik weer een paar dagen met volle overgave nietsdoen, films kijken, lezen en... schrijven. Ik besefte dat ik nog steeds mijn kort verhaal niet volledig heb gepost. Dus bij deze, nog een stukje voor de ontknoping!

--------------

Een uur later kom ik buiten. Mooi zo, ik zal op tijd zijn voor het middagetentje met mijn zus. We hebben afgesproken in het centrum van Brugge. Normaal zien we elkaar om de zoveel tijd bij een van ons thuis, maar mijn zus had me een etentje beloofd voor mijn verjaardag. We besluiten pasta te gaan eten. Het is fijn om nog eens gewoon met ons tweeën af te spreken. Mijn zus vertelt honderduit over de nieuwe vorderingen in haar zwangerschap. Sinds ze eindelijk zwanger was geworden vijf maand geleden lijkt ze constant te stralen. Ze had er al zo lang van gedroomd om een kindje te krijgen. Ik probeer te vissen naar het geslacht, maar ze laat niets los. Nadien passeer ik nog bij het Arentshuis; ik had gezien dat er een tentoonstelling bezig was over de impressionisten. Ik ben altijd al erg onder de indruk geweest van het werk van schilders zoals Monet, en het is zeer inspirerend om al deze werken in levende lijve te zien. Gestimuleerd door de tentoonstelling rijd ik terug naar huis, en daar aangekomen ga ik rechtstreeks naar mijn atelier en neem er mijn penselen en verf. Blauw, geel, rood, zwart en wit. Meer heb ik niet nodig. Alle mogelijk denkbare kleuren kunnen hiermee gevormd worden. Ik ga aan de slag en ben zo gefocust dat ik de tijd uit het oog verlies. Robin moest in de namiddag naar de stad, maar ik ben nog bezig wanneer ik zijn voetstappen in de gang hoor. Ik schrik op. Binnen een uurtje zouden we al moeten vertrekken voor ons etentje en ik zit onder de verfplekken. Ik zet mijn verfspullen aan de kant en loop hem tegemoet. Na een kus en een kort verslag van onze dag vraagt hij of ik hem iets kan geven voor zijn maag. Dat hoeft hij geen twee keer te vragen. Ik heb een paar maand geleden een korte cursus gevolgd over plant- en kruidenkunde, iets dat me altijd heeft geïnteresseerd. Als kind zocht ik al kruiden in de tuin en bewaarde ze in potjes waar ik zorgvuldig de naam van elke soort opschreef. Intussen heb ik hier een opslagplekje met een voorraad kruiden voor elk mogelijk gebruik. En het heeft al zijn nut bewezen; sinds ik Robins hoofdpijn heb kunnen verzachten met lavendelolie vertrouwt hij me voor elk kwaaltje. Ik som snel een aantal middeltjes op, intussen denkend wat ik zou aantrekken voor straks. Iets subtiels in Robins manier van doen geeft me het gevoel dat vanavond belangrijk is. Nouja, misschien beeld ik me maar dingen in. Snel ren ik naar boven om iets te zoeken en me op te frissen.

“Darling, I’d like to take a quick shower before we go. Do you need the bathroom?”

Lap. Dat komt ongelegen. Robin zou zich normaal niet druk maken om een douche te nemen voor een simpel etentje, en net nu moet dat wel zo zijn.

----------------

Keep posted voor het vervolg!

Goedele *