Het voorlaatste deel van mijn klein verhaaltje!
----------
Uiteindelijk geraken we net op tijd de deur uit voor onze reservatie. Glimlachend stap ik in de auto van mijn vriend: een Mercedes Benz E-klasse. Die op mijn aandringen binnenkort verkocht zal worden en vervangen door een tweede elektrische wagen. Niet dat ik niet van deze auto houd, integendeel. Dit is al sinds mijn kindertijd mijn lievelingsmodel geweest. Maar het milieu gaat voor alles. En net nu het netwerk van elektriciteitsopladers eindelijk uitgebreid is en de overheid aankopen van elektrische wagens steunt, zijn de mogelijkheden immens geworden. Tussen deze gedachten door kijk ik even naar het passerende natuurlandschap. Wacht even. Dit is niet Brugge. Waar zitten we? Dit is niet de juiste weg.
"Hold on a sec, where are we going?"
Ik ben nog meer verward door de reactie van Robin, die enkel glimlacht. Van de schok vergeet ik even Engels te spreken. Niet dat dat echt hoeft.
"Wat ben je van plan? Gaan we niet naar Tajmahal?"
Opnieuw enkel een glimlach.
"You'll see."
Ik houd niet erg van verrassingen. Dan heb ik geen controle meer over de situatie. Maar ik vertrouw Robin genoeg om niet te gaan panikeren.
"Come on, tell me!"
Hij weet hoezeer ik dit niet leuk vind, en lijkt er stiekem van te genieten. Maar zijn geruststellende knipoog is genoeg voor mij. Ik merk intussen dat we richting Frankrijk rijden. Een uur later rijden we af richting Calais. Calais! Ik begrijp er niets van. Heb ik iets gemist? Ben ik iets belangrijks vergeten, iets dat we te vieren hebben? Dat kan toch niet. Nog een halfuur later stopt Robin ineens en zegt:
"I'll have to blindfold you now, because we're nearly there. No worries, it's not for long!"
Voegt hij eraan toe bij het zien van mijn gezicht. Dit wordt wel heel spannend. Robin neemt mijn sjaal en knoopt het vast rond mijn hoofd. Hij spant de stof erg teder aan, zijn hoofd dicht bij het mijne. Ik word er even week van. Robin is echter alweer in nuchtere stemming en start de auto opnieuw. Ik voel dat hij draait en even later een klein wegje op rijdt. Een kwartier later houdt hij stil en begint in een posh accent te spreken.
"Madam, we have arrived at our destiny. Allow me to help you out of the carriage."
--------
Goedele *
Geen opmerkingen:
Een reactie posten