Geloof, hoop, liefde, vrede en vreugde.

Ik wil vandaag een heel vreugdevol iets meedelen.  Het is ook een beetje het verhaal van mijn leven, en ergens, van ons allemaal.Ik heb geen idee hoe jullie hierop gaan reageren, want wat voor mij een vanzelfsprekendheid is geworden door een lange weg, is voor velen volledig onbekend.
Het is het verhaal van Gods liefde dat mij gered heeft en mij een nieuw leven gegeven heeft.

Wat, denken de meesten nu waarschijnlijk. Nu heeft ze het helemaal te pakken.

Jup, maar op een heel positieve manier. Ik heb het leven te pakken. Het gelukkig leven. Het leven dat zich bewust is van zijn eigen zin en doel. Van zijn eigen schoonheid en kracht. Want dat is wat het leven is, laat je niets anders wijsmaken. Vol zin, vol schoonheid en kracht. Helaas krijgen we tegenwoordig zoveel andere dingen te zien en te horen dat het meestal nog ver te zoeken is.

Maar om terug te keren naar mijn verhaal.

Het begint eigenlijk opnieuw met mijn burn-out van een drie à vier jaar geleden. Of  eigenlijk begint het al van mijn doop. En de katholieke opvoeding die ik gekregen heb als kind. Ik herinner me nog hoe ik geloofde toen, met een kinderlijk geloof dat alles letterlijk neemt. Maar vanaf mijn tienerjaren, en ten volle in de eerste jaren als student, heb ik het geloof helemaal laten wegslippen - deels ook als een manier om me af te zetten van mijn ouders. En toen was er ineens die burn-out. Ik kon zo goed als niets meer in de eerste maanden; ik zat ver onder mijn reserves aan energie. Ik had zelfs een paar keer zware angstaanvallen, waarbij alles me leek te verstikken. Het was een zware, donkere periode waar ik liever niet te lang aan terugdenk. Het gevolg, echter, van niet veel te kunnen doen was dat ik weer vaker thuis zat, en weer af en toe begon mee te gaan naar de mis op zondag. Ik begon dit echt graag te doen, ook al was het misschien niet om de juiste redenen. Het was aantrekkelijk omdat er nog jongeren kwamen, de kerk altijd vol zat en er uit volle borst werd meegezongen, en omdat ik me in die periode aangetrokken voelde tot het ouderwetse idee van op zondag naar de mis te gaan.

De plaats waarover ik spreek is een lokale, jonge gemeenschap in Vlaanderen, die, samen met andere nieuwe gemeenschappen met een nieuwe vurigheid het geloof beleeft - en een verzamelplaats is geworden voor meer en meer jongeren die geraakt worden door God.

Hoe dan ook, door daar te zijn heb ik nieuwe mensen leren kennen, mensen van mijn leeftijd, die ook gelovig zijn. Die kring van mensen heeft zich verder en verder uitgebreid en heeft ervoor gezorgd dat ik dingen heb meegemaakt zoals jongerenfestivals. Zoals ik zei, in het begin ging ik amper om de juiste redenen naar de kerk: het trok me vooral aan om de sfeer en de mensen. Maar dat heeft ervoor gezorgd dat ik ben blijven gaan, en langzaam is er iets nieuws gegroeid. Daarvoor moet ik praten over een heel belangrijke plaats: Medjugorje. Nog nooit van gehoord? Waarschijnlijk. Het is een klein dorpje, zoals er zovele zijn, in Bosnië. Met één verschil: het is een gigantische bedevaartsplaats geworden, omdat de Heilige maagd Maria er al 33 jaar verschijnt aan een groep mensen, elke dag. Ongeveer twee keer in de maand geeft ze een boodschap voor de hele wereld. Al 33 jaar. En de wereld kent ze niet. Je gelooft er niets van? Zal wel allemaal verzonnen zijn? Ik zou zeggen, ga er zelf eens naartoe om het na te gaan... Je zou misschien verrast kunnen zijn...

Dus die plaats was centraal in de overgang in mijn leven. Ik ben er voor de eerste keer een jaar na mijn burn-out geweest en heb er nieuwe vrienden gemaakt waarmee ik mij enorm heb geamuseerd; dat was de grootste reden waarom ik het jaar erna terug wou gaan. Maar God werkt waar en hoe hij kan. Een jaar later besloot ik op het laatste moment om naar het jaarlijkse jongerenfestival in Medjugorje te gaan, maar ik was te laat om met een groep jongeren of bekenden mee te gaan - dus ging ik met de enige groep waar er nog plaats was; een minibusje vol onbekenden. Toen ik vertrok met hen, om vijf uur 's nachts, ging er vooral door mijn hoofd: waar ben ik beland, en waar ben ik aan begonnen? Het bleek het begin van iets nieuws te zijn, ook al had ik het toen niet door. Ik herinner me het moment, de eerste dag, dat ik in een overvolle kerk stond, de communie kreeg, en nadien, als de enige van die massa mensen, een kruis kreeg op mijn voorhoofd. Het enige dat ik toen dacht was: 'Wat is er mis met mij? Wat heb ik verkeerd gedaan?' Ik voelde tranen opkomen en ik kon ze niet tegenhouden, dus ben ik uit de kerk gerend. Ik begon hard te huilen en ik wist niet waarom.

Ik zal eerlijk zijn, de eerste maanden daarna stond mijn geloof nog steeds op een laag pitje. Ik had die liefde van God nog steeds niet begrepen en ik had uiteindelijk beslist om eventjes niet meer naar de kerk te gaan. Ik begon het na een paar maanden echter weer te missen, en de vrienden die ik al gemaakt had. Uiteindelijk ben ik weer heel langzaam, op mijn eigen tempo, naar kleine evenementen beginnen gaan. Zo was er een christelijk festivalletje in Vlaanderen waar veel van mijn vrienden naartoe gingen en waar ik besloot ook naartoe te gaan. Juist dan was er een muzikant die ook een stukje getuigde, en wat me raakte. In die periode heb ik zo een aantal dingen gedaan, en het deed me een nieuwe kant van het geloof ontdekken, van wat centraal was: liefde en vreugde. Ik voelde er het kleinste sprankeltje van en mijn hart, dat door gebeurtenissen in mijn jeugd zich langzaam meer en meer had gesloten, begon open te bloeien.

Kort daarna had ik mijn eerste echte biecht. Voor ik het wist, begon ik ineens mijn hele leven op te biechten - en ik moest opnieuw huilen zonder te begrijpen waarom. Ik had mij voordien nog nooit in mijn leven slecht of schuldig gevoeld over die dingen - ik gebruikte ze soms zelfs als verhalen om stoer mee te doen bij anderen. Na die biecht voelde ik een enorme lichtheid en vreugde, en ik zag dat de priester mijn vreugde deelde.
Dat was een paar dagen voor Kerstmis.

Daarna moest ik weer beginnen studeren voor de examens, geïsoleerd op mijn kot. Ik voelde mij ineens enorm, enorm eenzaam. Een zekere avond terwijl ik in bed lag, kreeg ik een zware angstaanval. Ik heb mijn zus opgebeld en ben de volgende dag naar haar gegaan. Daar ben ik een hele tijd gebleven, en in die periode begonnen enorm heftige emoties naar boven te komen: kwaadheid, vooral, maar ook verdriet en angst. Ik kon mijn ouders die periode niet zien, ik kon ze niet aankijken door de enorme kwaadheid die ik voelde. Die emoties namen zoveel van mijn energie in dat ik mijn laatste examen niet meer kon doen. Een tijd daarna, toen de eerste schok wat geluwd was, kon ik opnieuw een dagje naar huis gaan en heb ik mijn emoties en herinneringen verteld aan mijn moeder, die me aanraadde om met iemand te praten, die vaak retraites begeleidt. Uiteindelijk besloot ik een weekend mee te volgen zodat ik met haar kon praten. Dat was een enorm belangrijk moment. Ik hoorde daar over 'innerlijke genezing', door de liefde van God. Ik besefte dat ik dat wou, en dat is ook wat in mij is begonnen. Alle pijn, alle onzekerheid, alle kwaadheid, alle negativiteit, kwetsuren, dat alles is voor God niets; want Zijn liefde is oneindig veel keer groter dan dat. De wereld biedt vele remedies en therapieën aan om ons beter te doen voelen; pillen, 'zen' zijn, sporten, twee liter water per dag drinken. Ik zeg niet dat je niet moet gaan sporten of voor jezelf zorgen, integendeel. Maar dat is niet wat ons leven gaat veranderen. Het is uiteindelijk maar zo logisch; onze wonden zijn ontstaan door een tekort aan liefde, en het is enkel de Liefde die ons kan genezen. Ik zou kunnen doorgaan over mijn leven: maar het komt er op neer dat ik ook dit jaar opnieuw naar Mladifest, het jongerenfeest in Medjugorje ben teruggekeerd, en zelfs voor Nieuwjaar weer op die plaats ben geweest, en dat dat de bijzonderste momenten van mijn leven geweest zijn. De kracht en liefde die ik daar heb ervaren is niet te beschrijven. Er zijn dingen gebeurd in mijn leven waardoor ik onmogelijk nog kan twijfelen of God bestaat. Hij bestaat. Ik heb volledig op de grond gezeten in mijn leven, en God heeft me weer opgetild, keer op keer, en blijft in me werken opdat ik steeds sterker zou worden. Pijn, kwaadheid, angst en pijnlijke herinneringen worden in het licht gebracht, maar Liefde heeft evenzeer mijn hart weer opgevuld, in zo'n mate dat het de pijn vér overstijgt. Het is de grootste vreugde ter wereld om te beseffen dat je een kind van God bent en dat je je mag laten liefhebben door Hem. Het is de grootste vreugde om jezelf aan Hem te geven, want dan ben je nooit meer alleen.


Goedele *