Het
is weer dat moment, eind oktober, waarop alle pompoenen bovengehaald
worden en de winkeletalages vol liggen met doodshoofden,
spinnen en andere enge decoratie voor Halloween. Dit jaar is het naar
mijn gevoel erger dan ooit: ik hoef in de straten van stad
Gent geen 500 meter te stappen om twee grote posters te passeren met
reclame voor halloweenfeestjes in onze verschillende pretparken. Een
hiervan heeft de laatste Pixarfilm 'Coco' als thema. Een film
die verhaalt over een jongen die in de fantastische wereld van... de
doden terechtkomt, op de “ene dag in het jaar dat de doden op aarde
terugkomen” (citaat uit de film), hiermee wordt Allerzielen
bedoeld, maar de stad is versierd met vrolijke vlaggen met geraamtes
op, zoals we hier voor Halloween al eens durven doen. Deze film bevat
onder andere een 'grappige' scène waarbij een hond een been vindt
dat hij wil opeten, tot het been zich begint te bewegen en hem
meetrekt naar het kerkhof, waar het zijn plaats inneemt in het levend
skelet dat daar staat. Vervolgens komt het hoofdpersonage dus terecht
in de wereld van de doden, omdat hij de gitaar van zijn overleden
vader begint te bespelen. En die wereld blijkt een zeer
aantrekkelijke, kleurrijke stad te zijn: het is een soort mengeling
tussen Mexico en Hollywood en de mensen zien eruit als vrolijk
versierde geraamtes.
Hoe zijn we op dat punt kunnen komen
dat voor kinderen, voor wie normaal meer dan ons
volwassenen de schoonheid van het leven en de wonderen van deze
wereld nog spreken, een film wordt gemaakt over doden en het
kerkhof alsof het een attractiepark is? Erg respectvol voor
onze voorouders, waar de film zogezegd een eerbetoon aan is, is het
ook helemaal niet, integendeel; ik zou het helemaal niet fijn vinden
als kind om te zien of horen dat mijn overleden vader een wandelend,
versierd skelet is geworden. Kan je je al inbeelden dat Theresia
van Lisieux als een skelet in de hemel leeft? Natuurlijk niet.
God heeft ons geschapen als mensen voor de eeuwigheid, mét onze
waardigheid, mét de schoonheid van ons lichaam. Hoe zijn we er
toch toe kunnen komen dat 'the day of the dead' in Amerika een soort
verzamelterm geworden is voor Halloween en Allerzielen? Er is geen
grotere belediging of pijn voor onze overledenen, dan het vieren van
Halloween. Want al onze overledenen hebben mogen ervaren dat er
inderdaad zoiets is als leven na de dood, maar dan wel voor hun ziel,
en voor eeuwig; en dat leven is OF in God en eeuwig geluk – de
hemel of gelukzaligheid genaamd – OF buiten God en in eeuwige
kwelling, want onze zielen zijn gemààkt om in God te zijn en
buiten Hem zijn is een brandende kwelling, dat we ons hier op aarde
nog niet kunnen inbeelden, hoe ver we ook van Hem verwijderd zijn –
de hel.
Maar hoe is het mogelijk dat de nieuwe
generatie kinderen plots de boodschap krijgt van een volledig
verzonnen concept van leven na de dood – dat er exact uitziet als
een extreme kopie van het vrolijke en zinloze leven zonder God dat de
wereld nu kent – terwijl wij, christenen, wéten wat het échte
leven na de dood is? Terwijl we kennis hebben over de échte
schoonheid van het leven na de dood en de hemelse realiteiten van de
engelen en heiligen. Wat kan er nog meer tot de verbeelding van de
kinderen spreken dan die pracht?
Waarom moeten onze kinderen zich
verkleden in monsters, heksen en skeletten, terwijl hun verbeelding
zo móói kan zijn en nog meer gestimuleerd kan worden, tot het
appreciëren van en ontwikkelen in schoonheid? Waarom geen
verkleedpartijtjes en decoraties in het thema van de heiligen en het
eeuwig geluk? Waarom niet de huizen versieren met bloemen,
engelenharen, witte en kleurrijke versieringen en afbeeldingen van
onze heiligen, als een ode aan het geluk waar zo velen zijn
binnengegaan, en hoop op eenzelfde zalige toekomst?
Er doet momenteel een artikel de ronde
op internet van een man die vroeger satanist was. Hij zegt daarin dat
hij geshockeerd is dat christenen Halloween vieren. Dat het
hét hoogfeest is van de satanisten en de duivel. Hij roept op dat
christenen een alternatief zouden vinden voor hun kinderen door zich
bijvoorbeeld te verkleden in bijbelse figuren (bron:
christiantoday.com; zie onderaan artikel voor link). Als christenen
zijn we ons bewust van zo'n mooie realiteiten, die ons tot
koningen maken en onze kinderen tot prinsen en prinsessen! Laten
we daar toch trots op zijn en proberen wat positief tegenwicht te
bieden aan deze duistere dag door het vieren van onze heiligen (1
november is nog steeds het hoogfeest van alle heiligen!), door te
bidden voor onze overledenen, door onze kinderen mooie
films en boeken te laten zien die doen verlangen naar echte,
hemelse, eeuwige waarden en schoonheden! Ik zou ten slotte de ouders
die nog een béétje gevoel hebben voor fatsoen en respect voor hun
overledenen, ten diepste op het hart willen drukken hun kinderen niet
naar de film 'Coco' te laten gaan, maar integendeel de
Waarheid te durven zoeken, het onder ogen te zien en door te geven
aan de volgende generatie.
Een gezegend feest van Allerheiligen
voor iedereen!
Goedele
Link naar het artikel:
